Magic is Everywhere – de lange versie

Na publicatie van mijn vorig bericht ‘Magic is Everywhere‘ zag ik natuurlijk nog veel haast- en tikfouten. Tijdens het corrigeren daarvan dacht ik na over de plaat ‘Wonderful life’ en de gehele tekst en ontdekte iets wat ik eigenlijk al hardlopend heel vaak dacht. Elke zin is raak. Daarom, een bescheiden aanvulling op het vorige bericht.

Op mijn Spotify runninglijst staat, oh verrassing, muziek die me laat lopen, maar ook lachen, huilen, vloeken en schelden om alles wat gebeurd (is). (… )

Hoewel de lijst meer dan 100 nummers telt en altijd op shuffle staat, is er zelden een rondje waarbij hij niet voorbij komt: Black, met Wonderful Life.

Elke zin is raak.

‘No need to run, and hide….’

Sta maar eens stil bij wat er gebeurt, wat je voelt; aan de slag, pak het aan, weglopen kun je niet meer, accepteer.

‘Look at me standing
Here on my own again’.

Al rennend slaat het soms in als een bom: het gevoel alleen en verlaten te zijn, in angst en wanhoop. Want wie begrijpt dit gevoel? Ik denk (nu), meer mensen dan ik dacht.

‘They seem to hate you because you’re there’.

Misschien dat dit ook een kernzin van de tekst is.

Zie je wel, alles dat fout gaat is mijn schuld. Ik kan er beter niet meer zijn, iedereen beter af. Weggekeken, weggewenst. Dat ik de enige was die dat dacht had ik pas veel later door (en niet eens altijd).

Ik stel mezelf gerust. Misshien is het zo, ‘They seem to hate you because you’re there‘, maar wees gerust, ‘Magic is everywhere.’

‘Oh I need a friend
To make me happy
Not so alone’

Laat mij niet alleen. .

Wat me elke keer, bij elk hardlooprondje, weer voluit raakt is de magie.

Black zingt: ‘Magic is everywhere.’ En tijdens elk hardlooprondje zoek ik het weer, de magic; meestal lukt het en zie ik de magic in de zonnestralen door de bomen, het elfenbankje tegen de boomstam, de baby’s in wandelwagens of eenvoudig het feit dat ik hier liep, ondanks alles, nog steeds.

Gisteren liep ik door het park en zocht hem. De magic. Maar ik zag niks; slechts de grijze winter, eenzame eenden, dode bladeren, vertrapt gras zonder enig uitzicht op licht. Natuurlijk, stommerd die ik was, Er was ook helemaal geen magic in een suf park in De Maten in Apeldoorn. Al die tijd had ik dingen gezien die er niet waren; dingen die ik wílde zien om een houvast te hebben. Want als de magic er is, is alles nog mogelijk. Een klein moment zakte de bodem onder me weg en zag ik mezelf zoals ik was; klein, nietig, worstelend met niks dat de moeite waard was. Het zijn díe gedachten die sluipend mijn gedachten overnemen en me richting duister trekken; het duister waarvan ik gisteren schreef dat die te ontwijken was door hard te lopen. Oh, ironie.

In de verte naderde een vrouw; oud, schatte ik, want haar haar ging op in de grijsheid om haar heen. Ze liep voorovergebogen, kromme rug, blik gericht op het zandpad vóór haar. ‘Schuifelend” vulde ik in. Iets dichterbij zag ik haar knaloranje jas dat me deed denken aan een outdoor/ANWB-jas. Oude mensen raken hun smaak ook nog kwijt, schoot door mijn hoofd. Ik had medelijden met de oudheid. Witte gympen ook nog.

Ik klooide wat mijn mijn oortje, Black was allang afgelopen, nog steeds zocht ik de magie.

Het moment dat ik weer opkeek zag ik de oude vrouw aanzetten. Dribbelend maakte ze tempo. Het schuifelen bleek joggen, de ANWB-jas een high-tec windjack van Nike en de gympen waren Asics uit 2016.

We passeerden elkaar en met een brede lach stak ze haar duim op. Dat had andersom gemoeten. ‘Goed hoor!’ riep ze bemoedigend. En ze rende door. In een behoorlijk tempo zag ik toen ik nog even over mijn schouder keek en ze al bijna de bocht om was.

Alles bleek toch nog mogelijk, anders dan verwacht. Nietig was ik niet meer, want gezien, gecomplimenteerd, rennend en vooral niet meer niks.

Dít is de magic dus. De hoop die haar hardlopen mij bood, mijn verbazing en bewondering, haar lieve gebaar, mijn vooroordelen onderuit geschoffeld en de verwondering.

 

 

 

Marktplaats

Ergens in de periode dat we even druk waren met andere zaken en weinig oog hadden voor andere dingen in de wereld is het gebeurd. Wij zagen het weken later.

‘Pien wordt wel echt dik he?’ Ik keek en zag niks. Nouja, een kleine uitstulping aan de zijkant, meer niet. Een dag later constateerden we dat de poes in plaats van op de bank voortdurend op tafel lag, zo plat mogelijk op haar buik, voorpoten over de rand bungelend. Net als haar moeder, toen die op het punt van knappen stond. Ook al zo’n onoplettendheid.

Nog een dag later voelden we het duidelijk bewegen, aan beide kanten van de buik en we keken elkaar aan. Bevreesd om de chaos die kittens teweeg brengen, de asiellucht die onze huiskamer zou terroriseren, onze twee kleine kinderen die ongetwijfeld voortdurend aan die beesten zouden trekken. Maar ergens tussen die doembeelden in begonnen mijn eierstokken plaatsvervangend te rammelen en won de belofte van zachtheid van nieuw, geboorte, pluis en knuffel. Niet dat we een andere keus hadden trouwens.

Twaalf weken, een gescheurde palmplant, een compleet vernielde onderkant van de bank (De Man: ‘Geeft niks, die zie je toch niet’. Hij heeft gelijk), vernielde zitting van de bank (Ik: ‘Nu wil ik wel echt die ene van de Ikea hoor, die je zelf online samen kunt stellen. Gevolg was een bank van 12 meter, dus dat wordt hem niet.) en een boel liefde later, was het zover. Tijd om uit te vliegen. Het nest te verlaten. ofwel: marktplaats.

Een wereld waarin ik de regels en gewoontes nog niet kende ging voor me open. Natuurlijk had ik wel eens wat gekocht en verkocht via Marktplaats, maar dat was meestal met één mailtje geregeld. Dit was even van een andere orde. Mensen begonnen me spontaan te bellen en dat is voor iemand met een lichte vorm van telefoonangst echt geen pretje, dus snel mijn telefoonnummer van mijn profiel verwijderd. De toestand werd vervolgd. De eerste afspraak wilde 5x van tijdstip wisselen, en kwam alsnog niet opdagen. Twintig mailtjes (en antwoorden) later -waarin iedereen katje X wilde- weer een afspraak gemaakt met een dolenthousiaste vrouw die vanuit Rotterdam zou komen voor katje X, want ‘helemaal verliefd’. Maar uiteindelijk wilden zij toch de toch liever een poesje, en laat X nou net geen poesje zijn (of was dat Y? Of XY?).

En hoewel ik in de advertentie toch best duidelijk, in kapitalen met drie uitroeptekens, voor de zekerheid, had aangegeven dat het €50,- per KITTEN!!! was, bleven de biedingen van €10/20/30 binnenstromen. Met onderstaande vermakelijke of treurniswekkende conversatie waarbij ik me werkelijk afvraag: WAT is hier niet duidelijk aan. WAT?

stomme conversatie over kittens en wat ze moeten kosten met iemand die niet begrijpt wat een vaste prijs is

 

Hiervan moest ik even een beetje huilen. Maar ik herpakte me snel. De twee lieve tijgerkatjes, die als tijdelijke werknamen Snuitje en Columbus hadden, zijn vandaag opgehaald door mensen waarvan ik eigenlijk zeker weet dat ze het daar goed  krijgen. Heel vriendelijk, warm, en geïnteresseerd, met een richting puber maar nog niet helemaal dochter. Woonachtig in Nijmegen, de stad waar ik gestudeerd en gewoond heb en waar een deel van mijn manuscript zich afspeelt. Dat moet goed zijn. En ze waren alle drie zichtbaar weg van de twee katjes. De keuze werd gemaakt.  Een beetje ongemakkelijk zette ik ze in het reismandje. ‘Nou dagdag, heb het goed.’. Het mandje werd opgetild. ‘Die ene houdt trouwens heel erg van koffie.’ zei ik nog een beetje in de ruimte. ‘Van espresso’ probeerde ik nog. ‘En van wijn.’ Maar dat laatste hoorden ze niet meer.

 

Zelfs depressie is niet alleen maar huilen boven de pillendoos.*

Dit schreef ik gisteren op Facebook. Eerder had ik zoiets al gedeeld met een kleine groep, maar deze is ‘openbaar’ en daarmee best (HEEL) eng. En dat het dan alleen maar steun geeft.

Het is vandaag dus #WorldMentalHealthDay – dat als doel heeft om psychische problemen bespreekbaar te maken en het taboe te doorbreken. Enkele maanden geleden heb ik hiermee (op deze plek) ‘geoefend’ door met een kleine groep mijn verhaal te delen. Over depressie en shit. De positieve reacties sterkte me zodat ik er daarna ook wat beter in het echte leven over durfde te praten. Vervolgens schreef ik er soms over op mijn website (al bleven vele berichten hangen in het concept-, of het ik-durf-nog-niet-stadium… en heb ik geen 1.000 bezoekers per dag, dus dat scheelde ook weer), http://rinskejansen.nl/hoi-mevrouw-de-psychiater-wat-fijn-…/
Ja, deze, klik en lees. Of niet. En nu de stap naar een grotere openheid. Omdat het dan misschien een beetje van mijn schouders valt. Omdat het nodig is, en omdat past bij herstel. Of omdat ik soms ook niet weet wat moeilijker is of zwaarder weegt; zelfstigma (mijn eigen -veelal- vernietigend oordeel over mezelf,), of (het vermeende?) stigma van anderen. Misschien valt het allemaal wel mee. Hé, hó, let’s go. Hier mijn verhaal, of een deel van mijn verhaal want zelfs depressie is niet alleen maar huilen boven de pillendoos. 💪💊💊💊💊💊🍀😍😷 

https://mindblue.nl/ervaringsverhaal/een-tof-leven-en-tch-steeds-weer-een-depressie/1193

Het regende steun. het was hartverwarmend en daarnaast gleed er, inderdaad, een berg van mijn schouders. Zo, het ravijn in.

Bam.

Is alles nu opgelost? Ha, zeker niet. Maar de bewuste keuze voor openheid doet me goed. Lang heb ik me laten tegenhouden. Schuldgevoel, schaamte, zelfhaat, ‘wat vindt iedereen’; alles deed er alles aan om het in me te houden. Misschien dat de behandeling van die depressie naast ‘zelfinzicht’ ook wel een soort openheid als resultaat heeft. Want dit delen, en steun ontvangen, is helpend, echt, zoveel meer dan je je voor zou kunnen stellen. Alleen al dat mensen het weten, laten weten dat ze het weten maar dat je het er verder niet uitgebreid over hoeft te hebben. Maar dat het wel kan.

En dat ik nu berichtjes krijg van mensen die het herkennen, waarvan ik het niet wist. Iemand met wie ik leuk contact had en die altijd zo opgeruimd overkwam…En ik me betrap op de gedachte (die mensen ook bij mij hebben)……

“HUUH? JIJ?”

“Ja jij, ja ik,”

‘Thee?’

 

 

*de titel is geïnspireerd op de blije eikel methode van Sanne X

De Slush Pile

Hij schijnt bijna tot aan het plafond te reiken en zo’n 4 bureaus in beslag te nemen. De stagiair, de beginneling en een redacteur ploeteren zich er een weg doorheen. 99% is opgeloste hoop. Dromen vervagen en scharen zich in het landschap van de fantasie, of de illusie.

De slush Pile bij een uitgeverij.

De stapel met spontaan ingestuurde manuscripten, waarvan er soms op de honderd inzendingen maar één (1) manuscript per jaar daadwerkelijk een boek wordt.

Het manuscript waar ik in eerste instantie -terecht of niet- heel trots op was verliest gaandeweg haar glans, of ik mijn vertrouwen.

Misschien kan ik beter een staatslot kopen.

Na enig research, begint de moed me te vullen. Want van de pensionado’s, psychiatrisch patiënten en toptalenten (zie quote in de link) voldoe ik zeker aan één van die kenmerken en voor de 2e ben ik hoopvol gestemd. Daarnaast hoop ik mijn pensioen te halen.

Lees: https://medium.com/@jeltenieuwenhuis/vlinders-494d1d2e242a

Mansplaining

Een nieuw woord voor een oud fenomeen. Over ‘de man’ die het beter weet. Over ‘de man’ die mij, ‘de vrouw’ wel even zal vertellen hoe het zit. En dat ik echt enorm zit te wachten op die uitleg.

Zo is er de wielrenner wiens buik op het carbon (!) frame rust en die mij in het voorbijgaan de ultieme aanwijzing geeft, ‘je zadel staat te hoog.’ Of te laag, ik heb het beiden gehoord. Dat ik zelf(s) als vrouw prima kan bepalen hoe hoog mijn zadel moet staan om lekker te fietsen is hen blijkbaar vreemd.

Of niet het ‘beter weten’ maar wel ‘beter kunnen’. Als ik, alweer, op mijn racefiets al fluitend rustig peddelend een medefietser inhaal. Is het een vrouw dan is het meestal een ‘Hoi’. Is het een man, dan is het ook ‘Hoi’ en daarnaast  kan ik er vanuit gaan dat hij de komende kilometers in mijn wiel en uit de wind gaat hangen om me uiteindelijk met gespaarde krachten heel hard voorbij te fietsen. Al is het het laatste wat hij doet……

Dit is allemaal niet zo heel erg. Ik haal er enigszins grappend mijn schouders over op, maar het illustreert wel iets breders dan een onschuldige ‘ik ben sneller/beter in racefietsen.’ Het is een ‘ik zal het je wel uitleggen mevrouwtje’ houding. En dát, die houding, is hoogst irritant.

Dit ondervond ik enkele weken ook op een ander terrein, bij een netwerkbijeenkomst (ja, zie vorige blog). Het gesprek ging ongeveer zo:

Hij: ‘waar ben jij van, wat doe je?’

Ik:’Ik heb mijn eigen bedrijf, Bureau Binder, en ik doe vooral online communicatie, websites optimaliseren, communicatiestrategieën opzetten en advertentiecampagnes in AdWords, of Facebook opzetten.’

Hij: ‘Oh ja, ik optimaliseer ook websites. Ik kan het je wel leren, hoe je dat moet doen. Als je tips nodig hebt….? Doe je ook iets met AdWords?’

Eh? Had ik die vraag gesteld? Ik zei dat ik dat dééd. Niet dat ik dat wilde leren….En AdWords, ja, dat zei ik net……doe ik, veel.

Ik: ‘In Google AdWords verandert veel de afgelopen tijd, dus daar ben ik ook veel mee bezig, om dat zo goed mogelijk op te zetten voor mijn opdrachtgevers, leuke klus.’

Hij:’Ja, ik heb ook erg veel met Google AdWords gewerkt, ik kan je wel heel veel tips geven. En ik heb iets geschreven, een scripje, dat echt heel handig is, om een AdWordscampagne bij te houden. Ik zal je die wel even sturen, daar zul je echt heeeeeel veel aan hebben’.

Eh. Nee. Ik hoef geen script. Ik heb mijn eigen manier. En hoezo handiger? Waar haal je het trouwens vandaan dat jij het handiger kan; misschien heb ik wel een briljant script, of monitor ik zelf echt veel beter dan een script ooit zal kunnen.

#Watnou….

Hij:’Als ik je eens moet helpen met websites of AdWords moet je het laten weten, het is ingewikkeld dus ik kan je wel helpen.’

Tuurlijk, ik heb je net verteld dat dat mijn ‘vak’ is. Aan je huisarts geef je toch ook geen advies over het gebruik van de bloeddrukmeter?

Toen was het klaar. Weg hier.

Ik weet weer waarom ik zo’n hekel heb aan netwerkbijeenkomsten. Omdenken is leuk hoor (zie vorig blog, alweer), maar aan dit soort dingen valt weinig anders te doen dan gekunsteld opgewekt, de schouders op te halen, hard naar huis te fietsen om de frustratie kwijt te raken (zodat ik die niet op man en kinderen botvier 🙂 ) en daar een fles wijn open te trekken. Om vervolgens te concluderen dat ik mezelf met mijn bedrijf eigenlijk prima kan redden; en dat ik wanneer ik hulp nodig heb, véél betere en leukere creatieve inspiratoren heb dan de mansplaining-man.

 

 

Hoe netwerken geen netwerken werd en daardoor leuk werd

Bij een eigen bedrijf komen onlosmakelijk de netwerkmomenten. Als werknemer had ik me daar gelukkig nooit druk over hoeven maken, maar tsja, na de inschrijving bij de Kamer van koophandel moest ik er toch wel aan geloven, vond ik zelf. Of vond iedereen, want hoe kwam je anders aan opdrachten? Eens. Ik moest laten zien wie ik ben en wat ik kan. Dat had ik gelezen.

En wat bleek? Het was één grote verschrikking. Interactie schijnt een wisselwerking te zijn, maar meestal strandde het ergens bij mijn gesprekspartner die dropte wat hij (meestal hij, soms zij) allemaal kon en daarna verdween. Dag interactie. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het gesprek  ook bij mij doodsloeg, want wat te zeggen? Hoe te reageren? Wie ben ik of moet ik zijn hier, op deze plek, in dit gezelschap,? Wat moet ik uitstralen en oh fuck, wat is mijn pitch ook alweer? Oh laat maar, hij heeft zich al op een ander, interessanter, object gestort, mij twijfelend achterlatend. Ik deed iets verkeerd, maar wat?

Lesje netwerken, of niet

Alles in me wilde wegrennen van dit soort netwerkmeetings, maar ik moest door. Van mezelf. Oplossen wat ik verkeerd deed. want het probleem lag bij mij, dat was inmiddels wel duidelijk want als ik om me heen keek zag ik slechts geslaagde succesvolle mensen met rechte ruggen en een nonchalance die alleen de populaire jongens/meisjes in de klas hadden, vroeger.

Aan de slag; wat mij restte wat leren netwerken. Want een ‘ondernemer’, dat was ik ineens -ik moest er zelf nog een beetje aan wennen- schijnt te moeten ondernemen annex netwerken. De ondernemer is zichtbaar, legt contacten, ontbijt om idiote tijdstippen als 6 uur ’s ochtends bij een netwerkbijeenkomst, veegt het slaap uit de ogen bij het pellen van een eitje en het luisteren naar pitches van andere introducees om ’s avonds nog eens aan te sluiten bij een ‘bedrijvennetwerk,’ ofzoiets.

Ik las boeken, blogs, oefende thuis, rechtte mijn mentale rug als ik weer over die drempel stapte, werd meegenomen door lieve mede-ondernemers om het ongemak wat te verminderen, maar ik kon het niet. Of beter, ik kón het op den duur wel, een beetje dan, maar man-o-man wat een strijd.

De pusherigheid, de visitekaartjes die ik in mijn handen kreeg geduwd en mijn eigen visitekaartjes waar ik onzeker mee stond te friemelen tot ze te verkreukeld waren om uit te delen. Aansluiten bij een tafel of groepje was al een enorme stap, ervan overtuigd dat ik de maat zou worden genomen, en afgekeurd. Maar ik deed het wel. Ik praatte, en vroeg, en mengde. Ondertussen werd mijn bestaansrecht via mijn zweetklieren afgevoerd tot er een schim overbleef die zich niet eens meer hoefde te verstoppen om onzichtbaar te zijn. De mensen die over mijn hoofd heen zoeken naar een interessantere ‘netwerkopportunity’ maakten het er niet beter op.

De switch

Tot ik na een te groot aantal netwerkgelegenheden voor mezelf iets had gevonden om het minder erg, ja, zelfs léuk te maken. Hoe? Simpel: ik ga niet netwerken. Ook niet op een netwerkbijeenkomst. Ik bén er wel, ik ga napraten, een borrel drinken, kennismaken, mensen ontmoeten. Praten over wat een ander doet, wat ik doe, over wat boeit en bindt. En omdat ik het netwerken niet als eerste prioriteit heb, zelfs niet als 2e of 3e, zijn het stuk voor stuk goede bijeenkomsten. Meestal dan. Soms heb je erbij waar je, als je jezelf niet heel hard schreeuwend op de voorgrond zet, slechts kan dienen als praatpaal of entourage, maar dan ben ik snel weg. En had ik 3 jaar geleden de sociaal wenselijke tijd tot 22:30 uur uitgezeten, nu zou ik na bovenstaande constatering rechtsomkeert maken. Maar die situaties zijn eigenlijk zeldzaam. Meestal ontstaan boeiende gesprekken, over wat mensen drijft, waarom ze doen wat ze doen, hoe ze daar gekomen zijn, over ambities, en over dromen. En dan kom je heel ergens anders dan wanneer visitekaartjes over en weer worden gekwartet.

Die switch, vond eigenlijk vooral in mijn eigen hoofd plaats, want de situatie bleef toch echt een ‘netwerkding’ en ‘de anderen’, de mede-ondernemers, zijn echt niet allemaal ineens verandert. Nee, het is mijn switch, en die maakt van wat voor mij een enge, spannende situatie is waarin ik zoveel ‘moet’ en ‘moet’ en ‘moet’, een sociale gelegenheid om boeiende mensen te spreken en mooie verhalen te horen of te vertellen. Van spanning naar ontspanning, van onzekerheid naar ‘ik sta hier, kom maar op. En wie ben jij?’ Hierdoor kan ik ontspannender de situatie in, laat ik meer van mezelf zien ben ik opener, geïnteresseerder (want het lag echt niet alleen aan ‘de ander’) luisterde meer dan ik praatte, was oprecht en had altijd wel een paar interessante of inspirerende gesprekken. En als ik het zat was, dan ging ik naar huis.

Photo by Dayne Topkin on Unsplash. Dayne Topkin  

Manuscripten, toen en nu en andere tijden

Een kleine maand geleden heb ik de moed (of arrogantie, wat je wilt) gehad mijn manuscript naar 3 uitgeverijen te sturen. Bij elke uitgeverij stond op de website iets als “omdat we zoveel manuscripten krijgen kan het tot 20 weken duren voor je een antwoord van ons ontvangt. Over de reden van afwijzing wordt niet gecorrespondeerd”. En, oja, de ene uitgeverij neemt geen inzendingen per e-mail aan, en de andere geen inzendingen per post. Pffffffff. Alleen de logistieke afwikkeling al was een complete stress, om van het afronden van het manuscript niet te spreken.

En nu is het al 4 weken geleden, denk ik, dat mijn manuscript ergens op de mat viel (1x) en in de mailbox belandde (2x). De eerste dagen checkte ik elke tien minuten mijn telefoon, mail, werkmail, analytics, chats. Maar niks.

Wat doe je dan? Er rest mij in deze weinig meer dan wachten, dat snap ik ook wel. Maar hoe ga ik wachten? En wat doe ik dan? Naast werken om de wachttijd te vullen zijn er de momenten waarop werk niet mogelijk is en er een soort vrije-tijd aangebroken is, de avond. Die ik voorheen vulde met….juist….en nu?

Nouja, korte verhalen dan maar. Of niet ‘dan maar’. Ik ontdek nu dat het heel tof is om een verhaal te beginnen met een idee, binnen een uur een andere wending te kiezen en de dag daarna toch nog met een andere vondst te eindigen. In 2 dagen een kort verhaal af. Een verhaal dat eigenlijk alles in zich heeft, maar dan kort.

Naast de korte verhalen is er een 2e manuscript in wording. En tegelijk een stijloefening. Het 1e manuscript schreef ik eigenlijk als vanzelf in de verleden tijd, waardoor er toch een soort afstand ontstond, hoewel ik me daar totaal niet van bewust was.

Mijn nieuwe verhaal schrijf ik vanuit het nu. Ik schrijf het nu, alles gebeurt nu, de lezer staat erbovenop, er middenin. Er is geen afstand. Het gebeurt terwijl je het leest. En al in de eerste pagina merk ik het verschil.

Als schrijver merk ik een enorm verschil: één (1!!!) bladzijde moet ik 100x ontdoen van ‘tijdsfouten’; waarom is het zo moeilijk in het nu te schrijven? Is dat net zo moeilijk als in het nu te leven? Moeilijker?

En als lezer is het ook anders, ik zit meteen in het verhaal, het grijpt me bij keel, laat me niet meer los.  Als vanzelf schrijf ik actiever en energieker, rauwer, ongepolijster.

Morgen, of overmorgen want morgen is een beetje een drukke dag, zal ik een preview geven van een verhaal in de verleden tijd versus een verhaal in het nu.

Hoi mevrouw de psychiater, wat fijn dat je er bent.

M. liep voor me de trap op. Sneller dan ik bijhouden kon. Met een kop koffie in mijn ene hand, een glas water in de andere, een tas over mijn schouder, een zonnebril op mijn hoofd en een heleboel zweet op mijn rug (bijwerking), voelde ik me nogal zwaar en log toen ik achter haar aan de trap op sjokte. Zij had een kopje koffie en een pak tissues in haar hand. Daarmee fladderde ze de trap op, luchtig als ze was. In haar zomerjurkje. Om daarna in goed gekozen woorden uitleg te geven over hoe alle neurotransmitters in mijn hersenen werken. En uitleg over mij en de koker van de depressie en suïcidaliteit. Hoi!

‘Hé, dat pak tissues zijn voor jou, dat snap je natuurlijk wel.’ Een gemeende, bijna meisjesachtige lach die door de kamer klaterde. De vorige keer dat ik haar zag had ik met tenenkrommende tegenzin en schaamtevol ongemak wat tissues nodig gehad. ‘Fok, ik ga echt niet huilen hoor’ zei ik toen nog. Tevergeefs. Ze had het onthouden en ongewild moest ik grinniken. om haar tissue-grapje.

Haar lach en mijn gegrinnik  vermorzelde de ongemakkelijke stilte (voor mij ongemakkelijk, ik vermoed dat zij er wel aan gewend is) tussen psychiater en patiënt. Even waren we gelijk. Net als toen we in het keukentje koffie inschonken. Of praatten over de opblaaszwembadjes voor de kinders. We vinden herkenning bij elkaar in het moeten plakken van zwembadjes die steeds lek raken, en ‘schoolpleinstress’. Het is een soort gelijkheid in het  moederschap. En nog blijf ik de patiënt, zij de behandelaar. Niks mis mee (hoewel?), wel wennen. Ik zie mezelf liever als medebehandelaar, desnoods van mezelf, en ik laat de ratio en de wetenschap graag overheersen. Daar kan ik namelijk goed mee uit de voeten. Niet met de depressie; die overspoelt me en daar kan ik niks nee. Maar daar móet ik wel wat mee. Maar ik wil graag gelijk zijn, ik hou niet van onevenwicht. Is patiënt-behandelaar onevenwicht? Voor mij blijkbaar wel. Hoewel het mij niet minder maakt en haar niet meer is er toch overwicht – ongelijkheid. Al was het maar in kennis, ratio, overzicht en psychische state of mind. En dat ik haar (en meneer P. en mevrouw A., ze doen aan teamwerk daar) nodig blijk te hebben om mezelf te duiden. En om te overleven.

Na een uur, met de nodige issues besproken, pak ik mijn tas, bijna klaar. Opgelucht, en sterker, zoals altijd wanneer ik bij haar vandaan kom. ‘Hé’, zegt M., schijnbaar verongelijkt, ‘De tissues heb je helemaal niet gebruikt. ‘ We grinniken naar elkaar. Ha, niet gehuild! Mooie verbinding vind ik het. In alle kwetsbaarheid en ongemak toch kunnen grijnzen en lachen om dit soort kleine dingen. Want huilen was ook geen probleem geweest. Heb ik eerder gedaan bij haar. Wel met moeite. want huilen bij je therapeut vind ik zó stereotype dat ik het niet wil doen. Ik laat me verdomme toch niet kennen. Tot er plots iets uit mijn oog drupte.

Wij zijn gelijk, en zij helpt mij. Met dat uitgangspunt kan ik wel verder. Hulp nodig hebben is niet perse een onevenwicht, zeg ik hardop.

Bovendien legt zij mij mezelf uit. Zij licht toe hoe ik me voel en waarom dat zo is.  Of hoe het werkt. Zij begrijpt wat ik niet kan begrijpen, waar mijn ratio niet bij kan, waar mijn gevoel teveel schuld voelt om het te kunnen begrijpen. Zij begrijpt soms meer van dat ene aspect dan ik kan. Ze licht toe, en dan snap ik het ook. En ze oordeelt nooit. Waardoor alles veilig is. En daardoor leer ik mezelf begrijpen. En kom ik elke keer weer, hoe beroerd ik er ook inging, gesterkt de spreekkamer uit. En bovenal, ze begrijpt het onmogelijke. Legt uit wat voor mij onmogelijk lijkt. En daarbij lachen we altijd zo veel, dat ik me soms tijdens ‘de sessie’ afvraag of het nou allemaal zo erg is; want we lachen zo veel, ik voel me ‘fijn’ voor zover dat kan. Voel me veilig, open, kwetsbaar en geholpen in al mijn ongemak. Laat dit een begin zijn.

—- Dit stukje schreef ik ruim drie maanden geleden. En nu, 24 revisies later durf ik het dan misschien eindelijk te publiceren. Tenminste, als ik op ‘Publiceren’ klik. Ik kan ook nog op ‘Concept opslaan’ klikken, zoals ik dat al 3 maanden en 24x eerder gedaan heb. En waarom zou ik dit publiceren, het is zo privé…. Misschien daarom wel. Omdat ik het stigma, het zelfstigma en taboe, eraf wil hebben. #openup

 

 

Een onzichtbaar stukje

Kijk, ik schrijf nu een stukje. Aan de keukentafel, glaasje wijn erbij, laat mijn gedachten gaan en maak er een leuk verhaaltje van, dat is tenminste wel de bedoeling. De gordijnen zijn dicht, ik wieg mee met QOTSA en ben onzichtbaar voor iedereen. Het schrijven voelt net zo onzichtbaar. Het drukken op ‘publiceren’ maakt daar geen verschil in.

Soms, als ik het een leuk/lief/mooi/fijn/goed stukje vind, deel ik hem op Facebook, alleen voor mijn vrienden. Als ik er erg trots op ben deel ik het zelfs ‘openbaar’.

Maar hè, ik plaats dit dus op mijn website. Toegankelijk voor iedereen, meer dan openbaar kan iets niet zijn. Toch? En toch voelt het pas ‘gepubliceerd’ als ik op Facebook of Twitter heb gezegd ”Hé, jongens, ik heb een nieuw stukje geschreven. Kijk maar!’

Da’s gek.

Want eigenlijk hoop ik toch dat ook mensen buiten mijn inner circle of Facebook of Twitter af en toe een stukjes van me lezen.

Dit alles realiseerde ik me eigenlijk pas vanmiddag, toen ik een buurman uit de straat tegenkwam met wie ik op de buurtbarbecue (ik weet het, het is niet heel glamorous, maar desondanks heel gezellig, -daarom kent de spellingscontrole dit woord ook denk ik-) had gekletst. Over alles en nog meer, over mijn schrijverij en zijn werk en onzer verschillende levens in dezelfde straat. Daarna had hij mijn site bekeken en mijn stukjes gelezen, vertelde hij me dus vanmiddag, toen we elkaar tegenkwamen. Een mengeling van trots en gene bekroop me. Want, iemand die ik niet goed kende, maar wel een beetje, had iets van mij gelezen. En hij vond het leuk. Dat was de trots. De gene kwam van, ja waarom eigenlijk? Daar moest ik echt even goed over nadenken. Ik denk dat ineens tot me doordrong dat datgene wat ik als redelijk ‘onzichtbaar’ beschouwde, ineens in de etalage stond. Wat gek was, want een website begin je niet om onzichtbaar te zijn (en mijn werk is websites vindbaar maken, dus helemaal onwetend op dat gebied ben ik niet). En in de etalage staan, dat is toch ook een beetje de bedoeling met het schrijven op mijn site?

Ik denk dat ik dezelfde mixed feelings heb als het over mijn manuscript gaat, die nu bij 1 uitgeverij in een postvakje of op een stapel op een bureau stof ligt te happen en bij 2 uitgeverijen in een ‘to do’ / ‘to read’ mapje in de mailbox terecht zijn gekomen; bij een te drukke redacteur die elke dag talloze manuscripten de prullenbak in kiepert. Misschien zit de mijne daar wel bij.

Maar, stel je voor dat het gepubliceerd wordt. Waaaaaat!!!!?Da’s eng.

Dan gaan mensen het lezen. Oh No.

Dat is bijna net zo onwerkelijk als dat niet-vrienden-op-Facebook-wanneer-ik-de-link-heb-gedeeld mijn stukjes lezen. Onwerkelijk, maar wel tof.

Kortom, het was een leuke ontmoeting en een erg leuk gesprek. Dat je de mensen in je straat zelfs via zo’n omweg kunt bereiken en verhalen kunt delen.

Da’s mooi. (en als je dit leest: hoi!)