Die dag koos ze als eindcijfer een 4. Omdat haar dochter zo oud was en dat ook  zou blijven. Misschien zou er zo nog iets goeds komen uit deze krankzinnigheid.

‘Wat moeten we nu’ had haar lief gestameld. ‘Niets’ had ze willen antwoorden. En ‘doorvechten, experimentele behandelingen, naar het buitenland, er zijn toch fondsen voor dit soort dingen? De behandeling crowdfunden, strijden, beter worden, en dóór’. Dat ging allemaal als een mallemolen door haar hoofd. Maar ze zei niets. De hand om haar hart kneep te hard. Het pad was te onbegaanbaar.

Het is, het was, het zou zo altijd blijven. 4.

Dit stuk is eerder gepubliceerd op de Facebookpagina van Schrijven magazine: ultrakorte verhalen.

Meer van dit automatisch in je mailbox? Klik dan hier.