Categorieën
Bundel Speelwerk

Troost

De zevenjarige is ziek thuis. Althans, dat was ze, gisteren. Ziek. Nu is ze inderdaad thuis maar stukken aanweziger dan gisteren met haar 39 graden koorts en een emmer naast de bank. As we speak propt ze met verdacht enthousiasme een restje chips naar binnen. De misselijkheid van gisteren is voorbij, constateer ik.

Dat de dochter beter is heeft ze zelf nog niet door, liggend op de bank Netflix scrollend langs  Super Monsters en Boss baby, baby Boss, zoiets. Ik laat het even zo, een dochter die nog ziekig denkt te zijn is makkelijker te combineren met wat werkklusjes dan een dochter die op op plundertocht door het huis raust (roust? Allez, stuitert of rent, voldoet ook.) en elke 2 minuten alles uit haar handen laat vallen om iets nieuws te beginnen.

Maar dat kan nooit lang duren; op een gegeven moment heeft de dochter door dat ze zich eigenlijk best oké voelt en is het voorbij met werklust. Spelletjes doen moet ik. En kleurplaten printen, en Uno doen, mee naar buiten, samen skateboarden, ik krijg het druk. Ik weet het te beperken tot samen tekenen.

Tot we de zesjarige dochter van school moeten halen.

‘Mag ik op mijn skeelers?’

‘Ja hoor, ga je gang.’

Ach, dacht ik, zal ik haar dan een plezier doen, en nu samen skateboarden? Ze vraagt er al de hele dag om. Wat een sympathiek idee van mezelf.

‘Zeg, Lot; als jij nou op je skeelers gaat zal ik dan op mijn longboard gaan?’

De dochter kijkt me aan alsof ik gek geworden ben.

‘Nee man, doe niet zo idioot zeg, ik schaaaaaaam me dood!’

Ze kijkt me vorsend aan, lacht toegefelijk.

‘Je staat echt voor gek mam.’

Haar toon is troostend. Gek, zo vat ik het niet op.

 

Categorieën
Geen categorie Speelwerk

Een schrijfcafé, een naam, een plek

Vorige week ging ik voor het eerst naar het schrijfcafé. Waarom? Ik hou niet van nieuwe dingen. Ik hou niet van onbekende mensen. Ik hou niet van instant produceren, te bang iets fout te doen. Ik hou niet van het voorlezen van mijn verhalen en ik kan heel erg slecht tegen kritiek.

Als het schrijfcafé in een kantoor met systeemplafonds of een onbekende werkruimte in een onbekend deel van de stad had plaatsgevonden was het zeer waarschijnlijk nooit in me opgekomen om te gaan. Want te eng. In té veel opzichten.

Toeval of niet, het schrijfcafé was in mijn voormalig huiskamer, mijn eigen bar, mijn eigen biertap, mijn altijd gevulde koelkast, mijn.. Oké, nu sla ik door. Niks meer dan mijn voormalige werkplek. Niks van mij meer bij. Want wat was, is niet meer.

Drie deelnemers, waaronder ikzelf, één journaliste die een stuk over dit schrijfcafé ging schrijven en de schrijfdocent. De opdracht: schrijf (iets) over je naam. Oké, dit is te kort door de bocht, we kregen een introductie, een gedicht, een overpeinzing,een verhaal en veel vragen over wat een naam over je zegt. De opdracht bleef om ‘iets’ over je naam te schrijven.

Rinske. Eva. Jansen.

Het eerste wat me te binnen schoot was het verhaal dat ik zo vaak had gehoord. Dat ik als vijfjarige blijkbaar door kreeg dat mijn moeder een andere achternaam had dan ik. Bout. Een andere naam dan je moeder….onmogelijk in de leefwereld van een aan moeder geklonken kind. En dat ik in welgemeende verbazing opgemerkt schijn te hebben: ‘Ik kom toch uit een ‘Bouten’-buik, waarom heet ik dan geen Bout? Waarom Jansen?’ Zelfs met mijn vijfjarige logica klopte daar niks van.

Mijn eerste regels in het schrijfcafé :

Rinske Eva Jansen.

Mijn drie namen zijn niet wie ik ben. De eerst voelde altijd zo hard, een echte brillennaam vond ik het. En ik had al zo’n hekel aan die bril, kon niet wachten tot ik eindelijk lenzen mocht. De tweede was zo oervrouwelijk dat het mij nooit zou passen, hoe rood ik mijn lippen ook zou stiften. En de derde was te druilerig om met een serieus gezicht uit te spreken; te alledaags, duf, dor en droog. Met zo’n alledaagse achternaam zou het nooit lukken iemand te worden. Het enige dat ik eraan toe te voegen had was: ’Met één s.

Deze gedachten kwamen als eerste in me op, terwijl ik dit al heel lang niet meer denk, of vind. Dit waren de gedachten van een tienjarige, ongeveer. Of veertien, of acht. Zoiets.

Inmiddels vind ik mijn ‘brillennaam’ misschien wel net zo oké als mijn eigen (oké, wel nieuwe) bril; mooi, het maakt me compleet. Ook het Eva voelt zoals het moet zijn. Wat het criterium is van vrouwelijkheid weet ik nog steeds niet, maar als ik dat zelf bepaal ben ik net zo vrouwelijk als ik wil. En mijn achternaam, de alledaagse ‘Jansen‘, van ‘de arme tak’ met maar één S….  zelfs díe past. Plakt als vanzelf aan mijn voornaam vast. Gekregen van opa, opgegroeid in een dorpje in het Westen, ongeschoolde arbeider in de kalkfabriek, via mijn vader, opgeklommen van schilder (van hout, niet van kunst) tot chemisch technoloog, doorgegeven naar mij (nog niet gedefinieerd) en van mij naar mijn dochters. Want hoe ontzettend veel mooier, ronder, zwieriger de naam van  mijn lief ook is en hoe graag ik die naam ook zou dragen, het is niet mijn naam. Hoe mooi ook en hoezeer ik ook onlosmakelijk bij hem hoor, het maakt van mij geen ‘De Roos.’

Misschien dat onze dochters over een jaar of vijf, of tien, hun, mijn, onze achternaam vervloeken, zoals ik dat deed. Maar sorry meiden, jullie komen toch echt uit een Jansen-buik. Echt, niks meer aan te doen.

Maar wie weet, wordt de naam ooit weer hip; want retro en back to the roots, basic, onbespoten, lokaal gebrouwen en rauw is tenslotte ook trendy geweest. Dan kan Jansen ook wel. Of misschien glinstert er in een onbewaakt moment een mini glimpje van trots over de achtergronden van de naam, van jullie naam. En als dat te pathetisch is dan kun je altijd nog de naam van je vader aannemen. Of van de Man, of Vrouw, of beiden, of zelf iets bedenken. Zie maar. Vanaf hier is je naam aan jou.

Categorieën
Speelwerk

Mag ik één stuk poes?

Een tijdje terug schreef ik over marktplaats, waar we een nestje kittens op hadden gezet. Om te verkopen dus. Of eigenlijk schreef ik over de meer dan geweldige, treurniswekkende en onbegrijpelijke reacties.

En hoewel ik in de advertentie toch best duidelijk, in kapitalen met drie uitroeptekens, voor de zekerheid, had aangegeven dat de prijs €50,- per KITTEN!!! was, was dat blijkbaar niet helemaal duidelijk overgekomen. Lees, huiver, huil, droog je tranen en ga dan door met je leven.

 

Categorieën
Geen categorie Speelwerk

Marktplaats

Ergens in de periode dat we even druk waren met andere zaken en weinig oog hadden voor andere dingen in de wereld is het gebeurd. Wij zagen het weken later.

‘Pien wordt wel echt dik he?’ Ik keek en zag niks. Nouja, een kleine uitstulping aan de zijkant, meer niet. Een dag later constateerden we dat de poes in plaats van op de bank voortdurend op tafel lag, zo plat mogelijk op haar buik, voorpoten over de rand bungelend. Net als haar moeder, toen die op het punt van knappen stond. Ook al zo’n onoplettendheid.

Nog een dag later voelden we het duidelijk bewegen, aan beide kanten van de buik en we keken elkaar aan. Bevreesd om de chaos die kittens teweeg brengen, de asiellucht die onze huiskamer zou terroriseren, onze twee kleine kinderen die ongetwijfeld voortdurend aan die beesten zouden trekken. Maar ergens tussen die doembeelden in begonnen mijn eierstokken plaatsvervangend te rammelen en won de belofte van zachtheid van nieuw, geboorte, pluis en knuffel. Niet dat we een andere keus hadden trouwens.

Twaalf weken, een gescheurde palmplant, een compleet vernielde onderkant van de bank (De Man: ‘Geeft niks, die zie je toch niet’. Hij heeft gelijk), vernielde zitting van de bank (Ik: ‘Nu wil ik wel echt die ene van de Ikea hoor, die je zelf online samen kunt stellen. Gevolg was een bank van 12 meter, dus dat wordt hem niet.) en een boel liefde later, was het zover. Tijd om uit te vliegen. Het nest te verlaten. ofwel: marktplaats.

Een wereld waarin ik de regels en gewoontes nog niet kende ging voor me open. Natuurlijk had ik wel eens wat gekocht en verkocht via Marktplaats, maar dat was meestal met één mailtje geregeld. Dit was even van een andere orde. Mensen begonnen me spontaan te bellen en dat is voor iemand met een lichte vorm van telefoonangst echt geen pretje, dus snel mijn telefoonnummer van mijn profiel verwijderd. De toestand werd vervolgd. De eerste afspraak wilde 5x van tijdstip wisselen, en kwam alsnog niet opdagen. Twintig mailtjes (en antwoorden) later -waarin iedereen katje X wilde- weer een afspraak gemaakt met een dolenthousiaste vrouw die vanuit Rotterdam zou komen voor katje X, want ‘helemaal verliefd’. Maar uiteindelijk wilden zij toch de toch liever een poesje, en laat X nou net geen poesje zijn (of was dat Y? Of XY?).

En hoewel ik in de advertentie toch best duidelijk, in kapitalen met drie uitroeptekens, voor de zekerheid, had aangegeven dat het €50,- per KITTEN!!! was, bleven de biedingen van €10/20/30 binnenstromen. Met onderstaande vermakelijke of treurniswekkende conversatie waarbij ik me werkelijk afvraag: WAT is hier niet duidelijk aan. WAT?

stomme conversatie over kittens en wat ze moeten kosten met iemand die niet begrijpt wat een vaste prijs is

 

Hiervan moest ik even een beetje huilen. Maar ik herpakte me snel. De twee lieve tijgerkatjes, die als tijdelijke werknamen Snuitje en Columbus hadden, zijn vandaag opgehaald door mensen waarvan ik eigenlijk zeker weet dat ze het daar goed  krijgen. Heel vriendelijk, warm, en geïnteresseerd, met een richting puber maar nog niet helemaal dochter. Woonachtig in Nijmegen, de stad waar ik gestudeerd en gewoond heb en waar een deel van mijn manuscript zich afspeelt. Dat moet goed zijn. En ze waren alle drie zichtbaar weg van de twee katjes. De keuze werd gemaakt.  Een beetje ongemakkelijk zette ik ze in het reismandje. ‘Nou dagdag, heb het goed.’. Het mandje werd opgetild. ‘Die ene houdt trouwens heel erg van koffie.’ zei ik nog een beetje in de ruimte. ‘Van espresso’ probeerde ik nog. ‘En van wijn.’ Maar dat laatste hoorden ze niet meer.

 

Categorieën
Geen categorie Speelwerk

Bloemetjesjurk

Toen ik zo’n kleine honderd jaar geleden zwanger was -voor mijn gevoel dan, want de jongste Dochter is pas vijf jaar dus zo lang geleden kan het niet zijn- vierden vrienden van ons hun liefde. Enkele maanden daarvoor waren ze getrouwd, in Amerika, en dat moest natuurlijk nog een keer heel dik gevierd worden voor de vrienden in Nederland (en terecht! De liefde kun je niet vaak genoeg vieren.)

Het thema van het bruiloftsfeest was ‘ruitjes en bloemetjes’.

Oohhh…

Daar sta je dan met je bolle zes/zeven maanden buik. Ruitjes op een bolle buik? Neh.

Bloemetjes?

Heb je wel eens feestelijke zwangerschapskleding met bloemetjes erop gezien?

Of een bolle bloemetjesbuik? Neh.

Maar verdomd, ik had het niet kunnen bedenken. Enkele weken later liep ik vlak voor het grote feest bij de enige fijne kledingwinkel voor bolle dames tegen het ultieme bloemetjesjurkje aan. Oke, het decolleté hing wat laag voor mijn ontplofte melktieten, maar een veiligheidsspeld bood een kuise uitkomst. Die veiligheidsspeld zit er nu, zes jaar later, nog steeds in, overigens. Ook toen ik hem gisteren aantrok.

Het was een verwarmend lief feest vol spetterende liefde en blijheid, zelfs met één glas champagne (oké, stiekem twee, of drie, sorry, voor die éne keer lieve baby A…… maar daarna spa, oke, vier, ik geef toe…) werd ik er emotioneel van. In mijn bloemetjesjurk.

Daarna heb ik de jurk ver weg achterin de kast gegooid, want ten eerste hield ik niet zo van jurken en ten tweede niet van bloemen. Hoewel zelfs ík vond dat ik er ‘wel oké’ uitzag op de foto’s. Maar smaken kunnen veranderen. Dat bleek.

Anyway.

De Dochters zijn nu 6 en 5, de bolle buik is ingedamd tot een, nouja, strak wil ik niet zo 1-2-3 zeggen, maar wel iets minder bol geheel…

En ineens, ondanks mijn antipathie voor bloemetjesjurken, trok ik deze week zomaar, zonder enige waarschuwing het bloemenpositiejurkje aan. En het stond nog best oké, constateerde ik, al ronddraaiend voor de spiegel.Was er blij mee.

De Dochter L. zag me op de gang en riep uitgelaten:’Oh Anne, kijk nou eens wat mama aan heeft.’ Ik liep door en ging koffie zetten, het was nog vroeg. Geen commentaar.

Dochter A riep verheugd uit:’Oh mama, in die jurk heb je een baby in je buik, toch? Ja toch?’

Hoe weet zij dat nou weer? Zij zat toen ín die buik…….He?

Ik keek in de spiegel en bekeek mezelf vanaf de zijkant. Mwa, niet overtuigend een babybuik, maar ik snapte haar wel.

Kut.

Bedankt lieve Dochter A.

Ik liet mijn buik betasten door de Dochter terwijl ik zei:’Ja, ik heb nu deze jurk aangedaan omdat…..’?

‘Je er blij door wordt?’ antwoordde dochter L.  Die kent mijn stemmingen inmiddels ook wel.

Juist. Een jurk waar ik blij van word. Van de bloemen, van de zacht strelende stof op mijn huid, van de herinnering van de verwachting, van de herinneringen aan het vieren van een heleboel liefde en gestolen champagnemomenten, blote voeten in het gras, iemand die zegt ‘ik ga ff kotsen,  zo weer terug’. En dat dat ook zo geschiedde, terloops. En van een kampvuur, een stralende ballon in de lucht, voor de mensen die gemist worden. En van een bijzonder lief feest en mooie momenten.

En hoe lastig alles soms is, het kan ook allemaal simpel zijn. Soms. Een jurkje aantrekken, overspoeld worden door de herinnering, de koffie in de ochtend, een boek afronden, de heerlijke kinderen, de liefde die gevierd moet worden. En dat ik dan nu, een dikke 5 jaar later, in dezelfde jurk een heel ander mens ben, of lijk? Dát weet ik nog niet helemaal. Ach nee, ik ben dezelfde ik die misschien wat geleerd heeft, of niet, maar nog steeds dezelfde. In mijn bloemetjesjurk.

Zo. Zie hier. De jurk.

Jurk en liefde

 

Categorieën
Six word stories Speelwerk treinreis

Een ongemakkelijke rit – in 6 woorden

Zij houdt haar vast in treinwc.

Categorieën
Six word stories Speelwerk

Te koop (six word stories)

Te koop:

Wiegje, wandelwagen.

Ongebruikte staat.

Moet scherper.

Wegens niet gebruikt af te halen: wiegje

Te lang, 1 woord. Ik kan niks weglaten hier. –> wel geinig die kromme ‘Marktplaats-taal’

Gratis en nieuw in doos: wiegje.

Ja, dat zou wat kunnen zijn.

Heb jij andere suggesties? Laat ze hieronder achter, ik ben benieuwd.