Categorie: Bundel

Categorieën
Bundel kinderen

Buiten spelen

Een lome zaterdagmiddag, de eerste dag van de herfst en toch kortebroekenweer.
Ik maak de slaapkamer schoon, of, om precies te zijn, de bovenkant van de kledingkast, vol dozen, duplo en kindertekeningen. Je moet ergens beginnen.
Ik til alles van de kast, hoest het stof weg, sop de restanten, hergroepeer de bende. Meer dan de helft gooi ik weg. De andere helft gaat in de ‘emo-kindertekeningen-en-schoolwerkjes-knutselarij’-doos, die weer bovenop de kast gaat. Zo gaat dat.
Onze oudste dochter, zeven, we vinden het allemaal al heel groot, speelt buiten, komt elk half uur binnen om snel daarna weer te vertrekken.
‘Even water pakken.’
‘Even mijn skeelers aan doen.
‘Waar is mijn pennyboard!
‘Ga je nou eindelijk eens mee skaten, mam? Dat deed je toch ook, vroeger?’

 

Net op het moment dat ik behoedzaam twee dozen en veel kleine troep onder de stofvlokken, van de kast til, stuift ze weer binnen. Verspreidt in 10 seconden meer stof dan wij in een jaar. Of twee, drie.. Knap kind.
‘Doe maar ff niet.’ zeg ik.
‘Goed mam’, ze blaast een stapel stof de ruimte in. Onverstoorbaar.
‘Goddomme, wat zei ik nou! Ff weg hier, ga maar ff buiten spelen ofzo’. Wist ik veel.

 

Mokkend taait ze af. “Nouhou, mama, ik mag ook nooit iets!!’
Ik haal mijn schouders op, dit protest is geen unicum, ga verder met opruimen, spoel het zwart geworden water door de wc en zet koffie. De kamer is schoon.

 

‘Ga ff lezen ofzo’ zegt mijn man. Ziet mijn onrust, wordt er moe van,  net als ikzelf.
Óke’, knik ik. Rust; een boek lezen in de zon. Ah…
Toch, na een klein half uur, of drie kwartier, begint er iets te kriebelen. Ongedurig, zomaar.
Ik, ‘Loop even naar buiten hoor.’ Te lang niks gehoord.
‘Even kijken waar ze is, ze speelt achter op het veldje zei je toch?’
Man knikt, ik ben al weg.
Niks, alles leeg.
Rondje door de buurt. Nergens een spoor van ons kind.
Aanbellen hier, vragen daar.
Ah, een springkussen in de wijk achter ons, daar zal ze vast vrienden gemaakt hebben en rondspringen met haar nieuwe vrienden.
Niks.
Mm.
Ik druk opkomende zorgen weg. Ik weet wel dat het, net als alle voorgaande keren, vast goedkomt. Dat gebeurt immers altijd.
Dat het ook niet kan gebeuren wringt zich een weg door mijn buik naar boven.
De straat is zo stil als nooit tevoren. Alles ademt onheil. Zo stil kan niet goed zijn.

 

Ik negeer de opkomende paniek. Dit is vaker gebeurt. Meestal was ze dan ergens bij een vriendje binnen spelen, of een straat verderop bij een vriendinnetje thuis; waar je niet kijkt, niet zoekt.
Onze oudste is nooit stil, je hoort haar altijd; zelfs op een schoolfeest met een dikke honderd kinderen hoor ik haar schelle stem boven alles uit. Zo bewegelijk dat ze binnen een kleine 20 seconden altijd wel ergens binnen mijn gezichtsveld opduikt. Never a dull moment, no second away.
Nu is het stiller dan stil.
Niemand van haar vriendinnetjes weet iets, overal aangebeld. Wat rest is niks.
‘Ze is een half uur geleden naar huis gegaan.’ zegt een meisje op een fiets.
‘We speelde bij het huisje.’ Ah, achter ons huis, grenzend aan de achtertuin. Meestal hoor ik de schelle stemmetjes wel. Deze keer niet, blijkbaar. Fok.
‘Nee, niet gezien’,
‘Ze ging net naar huis, een uurtje terug ofzo.’
Ze had een step mee.’
Zachtjes vloekend en mezelf tegelijkertijd moed inpratend
loop ik naar huis. Waar zal ik verder gaan zoeken? Waar kan ze zijn? Als al haar vriendjes ook niet weten waar ze naartoe ging, hoe moet ik dat dan weten?
Spoorloos? Zomaar? Ik slik duizend doden weg. Mijn gedachten springen van kidnapping, via opsporing verzocht, politiebericht, ‘breng onze dochter terug alstublieft’,  ‘Had dan toch ook beter opgelet stomme doos…’
Snel naar huis, manlief zeggen dat ik de fiets pak om een groter rondje te rijden. Bijna tegen beter weten in.
De gang is vol, ik struikel over tassen en schoenen, “Goddome, bende hier,’ foeter ik .Niemand die het hoort. Dan pas kijk ik, of zie ik.
Skeelers in de krat onder de kapstok. Twee paar sandalen. En hoewel ik weet dat ze erg graag op blote voeten loopt, komt het besef binnen. Dat ze niet weg is. Misschien. Hoop ik. Of durf ik eigenlijk niet te hopen.
Maar dan? Betekent dit dat ze thuis is? Ik kijk de woonkamer in; De jongste dochter slaapt op de bank, geen spoor van de oudste.
Verder zoeken…  Ik loop naar boven, duw haar kamerdeur open; je  moet ergens beginnen tenslotte.
Daar ligt ze.
in korte broek en t-shirt, in haar dekbed gewikkeld.
Duim in haar mond, knuffel onder haar arm geklemd. Onverstoorbaar.
Ik kan niks ander doen dan mijn hand door haar haar halen, een lichte kus op haar wang drukken.
‘Morgen gaan we samen skaten hoor’ fluister ik.
Categorieën
Bundel Feuilleton

Feuilleton – Podcast – Netflix –

‘Laat ik anders beginnen met een feuilleton.’

Hoe het woord uit stoffige jaren vanuit het niets in me op kwam weet ik niet, maar het was daar. Samen met de leunstoel, de pijp en de opengeslagen krant.

De definitie van het feuilleton weet ik niet precies (mijn woordenboek staat uit het zicht op mijn mini-bureau en mijn internet woordenboek is te traag, verder ben ik te lui.), maar het heeft te maken met een  vervolgverhaal, gepubliceerd in een krant. Elke week een nieuw hoofdstuk.

Meesters van het feuilleton uit vroeger tijden, die moet ik me toch herinneren? Mijn ouders lazen altijd de krant, ik las mee, later zelf….- moet het gezien hebben…

Van Dickens weet ik zeker dat hij feuilletons schreef, en Couperus, die begon volgens mij ook als feuilletonist (het dat zo?), maar verder komt er geen naam in me op. Het was in ieder geval iets van ooit, lang geleden.

Feuilleton, gedateerd maar nooit helemáál  weggeweest; vroeger, in Couperus’ tijdzone, bood het mogelijkheden aan debutanten om via hun verhalen in de krant tot een debuut te komen, nu hebben we podcasts, YouTube (abonneer en like hieronder! Deeel het met je vrienden en share!), auteurs die een publiek opbouwen via hun eigen site. Mogelijkheden te over.

Mooi voorbeeld hiervan is Paulien Cornelisse die haar supertoffe wonderbaarlijke roman De verwarde Cavia als podcast aan haar lezers liet horen. Met pauzes tussen de hoofdstukken, geduld, volgende week een nieuwe. Geduld!

Dat een feuilleton (of vervolgverhaal, podcasts, enz.) het ook nú nog goed doet is wonderlijk, in deze tijden van binge, waar een seizoen gemiddeld 2 dagen duurt, een miljoenenkostende serie in 3 dagen uitgebingd wordt, niemand meer kan of wil wachten op de volgende aflevering en alles erdoorheen gejaagd wordt. Net zolang tot je niet meer weet wat je wel of niet of bijna of half gezien hebt. En wat nog op je ’toevoegen aan mijn lijst’ is. Desondanks wachten lezers / luisteraars / abonnees dan dus tóch geduldig, of ongeduldig, maar ze wachten wel, om verder te  willen lezen.

Geduld!

Het is de moeite waard.

 

 

 

 

 

 

 

 

Categorieën
Bundel depressie Geen categorie Psyche Speelwerk

Kerst 2

‘Wacht even, ik ben op school, hang net de kerstversiering op’

Ik had gezien dat ze mij  gebeld had, nu belde ik terug.  Ze wilde me vast spreken over het suïcidegedoe, zoals ik dat voor mezelf noemde. Of eigenlijk was ik het, die háár wilde spreken. De nood aan de man. Maar dat het niet echt uitkwam om over mijn somberte te praten terwijl zij op een keukentrapje balanceerde om kerstdecoratie op te hangen voor de klas van haar kleuterkroost snapte ik ook wel.. Ik was dan wel gek, maar niet helemaal.  De verbinding kraakte, ik hoorde dat ze een rustig plekje zocht, maar in een basisschool is dat tevergeefs.

Tien minuten later grinnikten we allebei om de situatie, therapie op een ladder, onder de lampjes, depressie en kerstballen, en dóór, want er wacht een kerstdiner met kleuters. Nee, het houdt niet op.

Een jaar later spreken we elkaar weer. Zo veel gebeurd in deze tussentijd, Ik praat over iets dat acceptatie voorstelt, ‘Zo is het nu, deal ermee. Het kan wel moeilijk zijn, tuurlijk, maar wie zei dat het allemaal makkelijk was? Nou dan, verzet je niet, doe wat kan en moet, banjer door de modder, worstel door het moeras, zo is het nu, en zo is het goed.‘ Nouja, niet helemaal goed, maar de overlevingsmodus staat aan, en daar doen we het even mee. Dat klinkt overwogen, uitgebalanceerd, alsof ik alles zooo goed op een rijtje heb; maar deze constatering is de uitkomst van een maandenlange worsteling. So you know.

‘Heb jij de kerstversiering al opgehangen’ grap ik als we de serieuze onderwerpen gehad hebben.

‘Deze keer faal ik echt heel erg als moeder’ lacht ze. ‘Niks geen decoratie ophangen, maar wel op het allerlaatste moment  nog intekenen op de kerstdinerlijst, zoekend naar dat wat nog overblijft, ‘de blokjes kaas die niemand wil’ Nu lachen we samen, heel hard. Ook ik moet nog intekenen op de kerstdinerlijsten van de 2 dochters. Iets met fruit en koekjes gaat het worden.

‘Het doet me goed. Ik ontmoet in ons gesprek de herkenning, wij zijn beiden moeder van jonge kinderen, met gedoe, schoolpleinstress, herkenning. Dat de herkenning nabijer is dat de beroepsmatige afstand doet me goed. Dat mijn reddingsboei tegen dezelfde dingen aanloopt voelt alsof het nog wel goedkomt met mij, met ons.

 

Categorieën
Bundel Verhaal

Korte verhalen

Goed, korte verhalen dus.

In de afgelopen zomervakantie heb ik liggend aan het zwembad, voor de tent, op de wiebelende campingtafel of op de grond in een nieuw schrift met op de kaft vele roze flamingo’s die ik steevast ‘eenhoorns’ noemde, een verhaal geschreven.

Niet volgens plan overigens, maar ja, hoe dat dan gaat.

De eerste zin dringt zich op. Ik draai me om. Nu niet zeg, ik lig net lekker op te drogen. Als ik me voor de tweede keer insmeer met factor 30 rolt een personage mijn hoofd binnen. Zucht, ik kan dan wel gewoon rustig willen zwemmen en zonnen, er is iets in mij dat daar anders over denkt. Negeren.

Drie uur later zit ik ongemakkelijk ver voorover gebogen op een ingezakt campingstoeltje bij het schijnsel van drie waxinelichtjes toch maar de eerste zin op te schrijven. Dan heb ik dat gehad, hoef die niet meer te onthouden en zal er thuis mee verder gaan.

Tijdens nachtelijk geklets met mijn Lief, onder de sterren met een vest over me heen getrokken tegen de kou en een 3-lier pak Chardonnay binnen handbereik, stormt een tweede personage mijn verhaal binnen.

Is het nog nodig te zeggen dat na een nacht, een ontbijt met baguette, een wandeling door Autun, een serie salto’s in het zwembad en tien baantjes, ik wist dat het onontkoombaar was.? Het schrift met de eenhoorns werd naast de zonnebrand, fles water en boek, het vierde vaste item in mijn zwembadtas.

Voor het eerst sinds tijden schreef ik weer met de hand; pen en papier. Schrappen, in plaats van de delete-toets indrukken. Eerst nadenken, dan schrijven. Dat werk.

De kinderen hadden viltstiften gekregen. Nee, niet afhaken nu, dit hoort er even bij. De zoon van de Lief verveelde zich.  De eerste cover van mijn verhaal was hiermee ingezet. Met oprechte inzet, eerst potlood, dan overtrekken met stift, 3D-effecten maken, uitgummen en opnieuw beginnen; urenlang werkte hij eraan met een supermooie, strakke cover als gevolg.

Goed, nu kon de rest, inclusief mijzelf niet achterblijven. Met als gevolg dat dit verhaal, dat begon met één lullig zinnetje, nu 5 mooie illustraties heeft: door de man, mijzelf en de 3 kinders.

De titel: Hotel met zwembad, 2.810 woorden

De illustraties: 5 covers…… komen later, vanwege de supercreatieve reden dat deze op mijn computer op kantoor staan. Boem, back-to-werkplek-earth, sorry.

Voor de salto’s: check mijn Insta.

En de vakantie? Die was subliem, met of zonder eenhoornschrift.

Categorieën
Boek01 Bundel Kort verhaal Psyche Verhaal

Driemaal hoog van de toren

Drie titels staan in mijn map ‘Schrijven’.

De twee eerste zijn korte verhalen, de laatste is een boek, een verhaal, een novelle, of hoe gij dat ook noemt, in de categorie ontwikkelingsroman, al klinkt dat wat te hoog van de toren voor een ongepubliceerd schrijver.

En misschien is het dat ook wel, te hoog van de toren, want: al zo ontzettend vaak geredigeerd, herschreven, bijgeschaafd en van kritiek laten voorzien; een leesproef door een gelauwerd auteur, een redigeer ronde door een schrijfcoach, en. Nog. Niet. Af. Nog. Niet. Goed. Nog. Een. Concept. Moe word je ervan. Jij ook al? De helft van het verhaal kan me zeker plezieren. Laat dan nou helaas alleen de tweede helft zijn. Het begin is roestig maar valt natuurlijk niet zomaar te schrappen; want dan leunt het verhaal op drijfzand.

Een nieuw begin leek enige tijd het enige dat restte; maar het bleef steken bij duizenden keren een woordje veranderen, net zolang tot er bijna precies hetzelfde stond, maar dan in andere woorden. Zo kom je dus niet verder, concludeerde ik, en klapte mijn laptop dicht en weer open, want met stoppen is nog nooit iemand verder gekomen.

De drie eerste hoofdstukken naar een ander deel van het verhaal verplaatsen, zou dat werken? Drie avonden lang copy, paste en schuif ik met tekstdelen tot ik in volledige paniek het verhaal kwijt ben. Dat wil zeggen, de opzet, de structuur, de spanningsboog die ik heus echt wel had gecreëerd; allemaal weg. Dus dat bood ook weinig soelaas.

Wanneer met schrappen van het begin het fundament weg wordt geslagen en verplaatsen alles in chaos plaatst, wat blijft er dan nog over om het verhaal wél kloppend te maken? Zodat hoofdstuk 4 tot en met achttien zo vanzelf voortvloeien uit 1 t/m 3 dat het niet anders zou kúnnen zijn dan dat?

 

Meer lezen?

Beschermengel – over schrijven, of wat er blijft.

Buiten spelen – over kinderen en, vooral eigenlijk, moederzorgen.

Een jaar later dan vorig jaar – *tip van de redactie 🙂

Jansen – over een schrijfcafé en een naam, mijn naam.

 

 

 

 

Categorieën
Bundel Speelwerk

Troost

De zevenjarige is ziek thuis. Althans, dat was ze, gisteren. Ziek. Nu is ze inderdaad thuis maar stukken aanweziger dan gisteren met haar 39 graden koorts en een emmer naast de bank. As we speak propt ze met verdacht enthousiasme een restje chips naar binnen. De misselijkheid van gisteren is voorbij, constateer ik.

Dat de dochter beter is heeft ze zelf nog niet door, liggend op de bank Netflix scrollend langs  Super Monsters en Boss baby, baby Boss, zoiets. Ik laat het even zo, een dochter die nog ziekig denkt te zijn is makkelijker te combineren met wat werkklusjes dan een dochter die op op plundertocht door het huis raust (roust? Allez, stuitert of rent, voldoet ook.) en elke 2 minuten alles uit haar handen laat vallen om iets nieuws te beginnen.

Maar dat kan nooit lang duren; op een gegeven moment heeft de dochter door dat ze zich eigenlijk best oké voelt en is het voorbij met werklust. Spelletjes doen moet ik. En kleurplaten printen, en Uno doen, mee naar buiten, samen skateboarden, ik krijg het druk. Ik weet het te beperken tot samen tekenen.

Tot we de zesjarige dochter van school moeten halen.

‘Mag ik op mijn skeelers?’

‘Ja hoor, ga je gang.’

Ach, dacht ik, zal ik haar dan een plezier doen, en nu samen skateboarden? Ze vraagt er al de hele dag om. Wat een sympathiek idee van mezelf.

‘Zeg, Lot; als jij nou op je skeelers gaat zal ik dan op mijn longboard gaan?’

De dochter kijkt me aan alsof ik gek geworden ben.

‘Nee man, doe niet zo idioot zeg, ik schaaaaaaam me dood!’

Ze kijkt me vorsend aan, lacht toegefelijk.

‘Je staat echt voor gek mam.’

Haar toon is troostend. Gek, zo vat ik het niet op.

 

Categorieën
Bundel Verhaal

Beschermengel

Mijn verhaal is mijn best beschermde schat (dit is mijn eerste leugen; mijn best beschermde schatten zijn uiteraard mijn Lief en de kinders).

Mijn verhaal bewaar ik in 100 verschillende versiebeer-documenten in the cloud. Zo bang ben ik  om ze kwijt te raken.

Krampachtig elke avond save as, en opslaan in drive en ook nog als pdf.

Alles gecheckt en gedekt, denk je…(je voelt hem al….)

Ergens in de zomer liep mijn laptop vast, was enkel nog traag als appelstroopstront. Een reset was de enige optie. Dat pakte ik het heel geordend aan, vond ikzelf: alle mappen uploaden naar online drive, een herkenbare naam geven, en daarna weer terugzetten.

Och, de theorie….  Daarom hou ik zo van theorie. <3

Gisteravond wil wil ik mijn manuscript bijschaven, met nieuwe ideeën, verhaallijnen, gedachten.. Waar heb ik dat ding opgeslagen? Zweet breekt los.

Ik zoek, en zoek, maar ik blijf alleen; zonder manuscript. Waar blijft het verhaal als ik los laat?

Twee dagen later vind ik ergens op een online drive van godbetert mijn bedrijfsaccount (waar ik dus nooit iets in opsla, laat staan dat ik erin op zoek ga naar een kwijtgeraakt document) een pdf van mijn manuscript. ‘Open with Google documents’ blijkt de enige manier om het bewerkbaar te openen.

Wat een ellende.

Een opmaak van niks, alles door elkaar, een structuur om in te verdwalen…. huilen. Alles teloor.

Een verhaal is meer dan woorden.

Mijn lief praat me moed in. ‘Je hebt je boek nog’.

Ik knik, ergens blij omdat de tekst gered is, maar vooral ook verdrietig omdat de vorm, waar ik dagenlang aan heb gewerkt, weg is. Het voelt als opnieuw beginnen.

Wat het ook is, want. ‘Waar blijft alles als het losgelaten is?’

 

 

Categorieën
Bundel

Het is, toevallig of niet, de week tegen het pesten

‘Nietes! Ik kén dat wel van jullie!’

Een jongen van een jaar of 11, 12, kijkt in de verte. Niet naar zijn vrienden, of klasgenoten die twee meter verderop staan, niet naar mij of andere voorbijgangers in de drukke winkelstraat, waar hij wél naar kijkt weet ik niet maar zijn gezicht spreekt meer dan boekdelen. Hij is verloren dat zie ik wel.

‘Niets zeggen’ sist één van de jochies van verderop. ‘Zeg maar dat we straks komen.’

Ik kijk om, naar hem. Naar die jongen die van een afstandje met strak gebalde vuisten naar zijn vrienden kijkt. Zijn blik smeekt, zie ik, herken ik.

Hij, alleen bij de prullenbak. De vrienden meters verderop, fluisterend, lachend, waarbij ze steeds even omkijken of hij het hoort, of hij nog kijkt; een groep die bij elkaar hoort, dat zie je zo. Hij staat er meer dan de twee meter bij vandaan.

‘Jullie zeggen nu wel dat jullie zo komen, maar dat ken ik! Dan sta ik weer een half uur te wachten!’ Strakke mondhoeken, één tegen vijf. één tegen de wereld. Kom maar door. Kom nou…. Kom?

Dan laat hij laat zijn armen zakken. Zijn omhoog gekropen shirt laat een bult buik zien. De vriendjes kijken weg.

 

 

Categorieën
Bundel

Tafel dekken

Mijn vingers hangen boven het toetsenbord, nu al minutenlang. Nou, nu niet meer natuurlijk, maar net nog wel. Mijn stoel staat nét te ver van mijn bureau. Ik zit op het puntje en kan net niet bij het toetsenbord van mijn laptop. De spieren in mijn nek trekken. Ik leun op mijn tenen, wiebel in een mantra heen-en-weer, neem een slok thee en kijk dan van onder mijn bril naar boven; de helft wazig, de helft scherp. Zoals ik vaker op de helft balanceer.

Soms letterlijk, op de drempel van de woonkamer en de gang; minutenlang, twijfelend waar ik heen moet, of vergeten wat ik van plan was. Waar wil ik heen?

Als de drukte om me heen zo groot is dat mijn hoofd gonst als een dikke bromvlieg stopt mijn denken. Dat wil zeggen, het denken tracht, probeert, en duwt, maar alle pogingen stranden voor de gedachte af is. Meestal hakkel ik al na enkele woorden, weet ik niet hoe ik verder moet. Dan drie andere woorden… pauze…opnieuw beginnen…..twee andere woorden….nee, dat is de gedachte ook niet helemaal…. elk nieuw begin wordt opgezogen door de mist in mijn brein. Om mijn tollende hoofd in te dammen knijp ik mijn ogen zo stijf dicht dat de stipjes vormen worden (gedetailleerde Van Gogh’s, portretten van oma’s, vliegende vogels), speelt het liedje in mijn hoofd onverstoorbaar door (Firestarter,……. Rootboy…ToemToemBoem!!! Would’t it be nice……. Zoutelande……. Píng van de Playstation, tieuwdieuwdieuw., ping van een schelp tegen een glas, de jongste heeft haar schelpen in een ketting om haar hals samengebonden; het klingelt vrolijk voort, wat we gaan eten vragen drie kinderen). Dit helpt dus niet.

Tijd voor fase 2. Ik stuur mijn open ogen zo hard mogelijk naar boven, zie de rand van mijn bril en daarboven wazige foto’s die al jaren tegen die muur staan, zodat ik ze van binnen bijna kan uittekenen, zonder te zien.  De jongste, toen als peutertje, met felgekleurde maillots, armpjes te lang voor het kleine lijfje, knipjes om het haar uit haar ogen te houden, voorzichtige glimlach. De oudste, gespannen ontspannen lachend. Haar handen zie ik niet maar ik weet bijna zeker dat ze de leuning van de stoel vastgrijpt.

Witte knokkels. De houvast die zij, die ik, die wij nodig hebben.

De liedjes spelen door, nooit is het stil. Stemmen uit de keuken, schelle kinderstemmetjes vanaf de bank, schuin achter me. Pieeeeeep… (de wasmachine, of de droger, maar de droger zoemt anders, hoger en sneller. De wasmachine is luier, trager en donkerder. Logisch, natte kleding is zwaarder en donkerder dan droge). klik, een pen valt, ping, de oven piept, de klok is stil, beweegt wel, mauw, de poes, drie verschillende gesprekken, ik blok mijn hoofd. Mauw, nog een poes, mijn voet jeukt. ‘Lief ga jij zo ook aftypen?’

Ik moet wel knikken al wil ik niet aftikken. Dit is mijn rust. Hier kader ik in, orden ik, maak mijn eigen realiteit, een stuk overzichtelijker dan die van…. mij….de andere mij…… buiten dit getyp, maar net zo goed van mij.

Lief verteld me over de fles whisky die Henk van Straten Instagramde. Zijn boek heb ik net uit.

Writers Tears, was het label. Van de whisky, niet van het boek, boeken hebben geen label maar een uitgever. Daarover gesproken…..wees welkom …

Ik grimas. Wanner mag ik mezelf schrijver noemen? ‘Mama, de poezen moeten water.’ Ja doe maar, hoor ik mezelf zeggen. Weer Pearl Jam. Ik moet eigenlijk ook nog de btw overmaken. En maandag werken. Mijn voet jeukt, hopelijk geen schimmel. Fok, mijn medicatie vergeten, alweer. De dam om mijn hoofd; de dijk tussen de buiten- en de binnenwereld. Gevat in twee kleine pilletjes, viermaal daags. Water in de pan borrelt, kookt over, het water sist op het fornuis. Pasta, denk ik. Ik ga aftikken, Vuelta afgelopen, zaterdagmiddag bijna ten einde, ‘Tafel dekken’ roept de man. Ik tik af. De storm vervolgt.

Vorig bericht: buiten spelen
Over psychiaters
Over magie
Over liefde, depressie en hartjes, heel veel hartjes.
Een verhaaltje tussendoor