Maand: december 2018

Categorieën
Bundel Feuilleton

Feuilleton – Podcast – Netflix –

‘Laat ik anders beginnen met een feuilleton.’

Hoe het woord uit stoffige jaren vanuit het niets in me op kwam weet ik niet, maar het was daar. Samen met de leunstoel, de pijp en de opengeslagen krant.

De definitie van het feuilleton weet ik niet precies (mijn woordenboek staat uit het zicht op mijn mini-bureau en mijn internet woordenboek is te traag, verder ben ik te lui.), maar het heeft te maken met een  vervolgverhaal, gepubliceerd in een krant. Elke week een nieuw hoofdstuk.

Meesters van het feuilleton uit vroeger tijden, die moet ik me toch herinneren? Mijn ouders lazen altijd de krant, ik las mee, later zelf….- moet het gezien hebben…

Van Dickens weet ik zeker dat hij feuilletons schreef, en Couperus, die begon volgens mij ook als feuilletonist (het dat zo?), maar verder komt er geen naam in me op. Het was in ieder geval iets van ooit, lang geleden.

Feuilleton, gedateerd maar nooit helemáál  weggeweest; vroeger, in Couperus’ tijdzone, bood het mogelijkheden aan debutanten om via hun verhalen in de krant tot een debuut te komen, nu hebben we podcasts, YouTube (abonneer en like hieronder! Deeel het met je vrienden en share!), auteurs die een publiek opbouwen via hun eigen site. Mogelijkheden te over.

Mooi voorbeeld hiervan is Paulien Cornelisse die haar supertoffe wonderbaarlijke roman De verwarde Cavia als podcast aan haar lezers liet horen. Met pauzes tussen de hoofdstukken, geduld, volgende week een nieuwe. Geduld!

Dat een feuilleton (of vervolgverhaal, podcasts, enz.) het ook nú nog goed doet is wonderlijk, in deze tijden van binge, waar een seizoen gemiddeld 2 dagen duurt, een miljoenenkostende serie in 3 dagen uitgebingd wordt, niemand meer kan of wil wachten op de volgende aflevering en alles erdoorheen gejaagd wordt. Net zolang tot je niet meer weet wat je wel of niet of bijna of half gezien hebt. En wat nog op je ’toevoegen aan mijn lijst’ is. Desondanks wachten lezers / luisteraars / abonnees dan dus tóch geduldig, of ongeduldig, maar ze wachten wel, om verder te  willen lezen.

Geduld!

Het is de moeite waard.

 

 

 

 

 

 

 

 

Categorieën
Bundel depressie Geen categorie Psyche Speelwerk

Kerst 2

‘Wacht even, ik ben op school, hang net de kerstversiering op’

Ik had gezien dat ze mij  gebeld had, nu belde ik terug.  Ze wilde me vast spreken over het suïcidegedoe, zoals ik dat voor mezelf noemde. Of eigenlijk was ik het, die háár wilde spreken. De nood aan de man. Maar dat het niet echt uitkwam om over mijn somberte te praten terwijl zij op een keukentrapje balanceerde om kerstdecoratie op te hangen voor de klas van haar kleuterkroost snapte ik ook wel.. Ik was dan wel gek, maar niet helemaal.  De verbinding kraakte, ik hoorde dat ze een rustig plekje zocht, maar in een basisschool is dat tevergeefs.

Tien minuten later grinnikten we allebei om de situatie, therapie op een ladder, onder de lampjes, depressie en kerstballen, en dóór, want er wacht een kerstdiner met kleuters. Nee, het houdt niet op.

Een jaar later spreken we elkaar weer. Zo veel gebeurd in deze tussentijd, Ik praat over iets dat acceptatie voorstelt, ‘Zo is het nu, deal ermee. Het kan wel moeilijk zijn, tuurlijk, maar wie zei dat het allemaal makkelijk was? Nou dan, verzet je niet, doe wat kan en moet, banjer door de modder, worstel door het moeras, zo is het nu, en zo is het goed.‘ Nouja, niet helemaal goed, maar de overlevingsmodus staat aan, en daar doen we het even mee. Dat klinkt overwogen, uitgebalanceerd, alsof ik alles zooo goed op een rijtje heb; maar deze constatering is de uitkomst van een maandenlange worsteling. So you know.

‘Heb jij de kerstversiering al opgehangen’ grap ik als we de serieuze onderwerpen gehad hebben.

‘Deze keer faal ik echt heel erg als moeder’ lacht ze. ‘Niks geen decoratie ophangen, maar wel op het allerlaatste moment  nog intekenen op de kerstdinerlijst, zoekend naar dat wat nog overblijft, ‘de blokjes kaas die niemand wil’ Nu lachen we samen, heel hard. Ook ik moet nog intekenen op de kerstdinerlijsten van de 2 dochters. Iets met fruit en koekjes gaat het worden.

‘Het doet me goed. Ik ontmoet in ons gesprek de herkenning, wij zijn beiden moeder van jonge kinderen, met gedoe, schoolpleinstress, herkenning. Dat de herkenning nabijer is dat de beroepsmatige afstand doet me goed. Dat mijn reddingsboei tegen dezelfde dingen aanloopt voelt alsof het nog wel goedkomt met mij, met ons.

 

Categorieën
Geen categorie

Selffulfilling Prophecy

Leef elke dag alsof het je laatste is, Carpe diem!

Als ik dat zou doen dan zou ik elke dag e-n-orm naar de klote gaan en zou elke dag zomaar één kunnen worden. Waarmee de geldigheid van het optimisme waarmee men deze oneliner uitspreekt, teniet gedaan wordt; de levenslust als selffulling prophecy naar de klote.