Hij pakte haar doorzichtige broze hand. De aders liepen scherp afgetekend over haar dunne huid. Zijn vertwijfeling was kort maar hij hield vol. Zij zou dat op prijs stellen, sterk als ze was. Zijn geliefde.
‘Wil je nog wat drinken?’ vroeg ze onverwachts. Zo hadden we het niet afgesproken. De afspraak was: samen een boterham eten, daarna een kommetje yoghurt, even samen zijn, knuffelen enzo, en dan de poeders en de pillen innemen. Eerst zij, dan ik, dus eigenlijk bijna tegelijkertijd. Drank hoorde daar niet bij. Hadden we niet afgesproken; bovendien moest ik nuchter blijven. ‘Ik hoef niet’. Ik klonk geprikkelder dan ik wilde. He, zo wilde ik dit afscheid niet. Maar Hetty was gelukkig te zeer in zichzelf verzonken om gepikeerd te raken over een verkeerde opmerking. Ze merkte het niet eens. Ze schonk voor zichzelf een groot glas witte wijn in. Een golf van ongemak en jaloezie schoof ik aan de kant. Straks was ik aan de beurt. Nog even geduld.
Ze nam een paar grote slokken, pakte daarna de medicijnen en keek me aan. ‘Nou lief… dan is het nu zover.’ Ze was vastbesloten, toch wel stoer. We naderden de 80, oud en krakkemikkig, Zij richting dementie, dat dacht ze tenminste, en ik met niks meer dan zere botten. Verder nog goed in vorm. Maar goed, we zijn meer dan 60 jaar bij elkaar geweest, dus samen eindigen was niet meer dan logisch.
Dacht ze.
‘Wil jij eerst, of zal ik’ hoorde ik mezelf vragen. Wat stom, dadelijk moest ik eerst….
‘Laten we er maar snel vanaf zijn’ hoorde ik haar zeggen. Geef maar.’
Ik kon een zucht van opluchting nauwelijks onderdrukken, maar gelukkig hoorde ze het niet. Ik gaf haar de cocktail zoals we die de dag tevoren hadden klaargemaakt en keek gefascineerd toe. Hier hing alles vanaf. Zou ze? Een mix van allerlei soorten slaappillen, anti-braakpillen en tranquillizers. Genoeg om een olifant te verdoven hadden we gelezen bij de voorbereiding. Dus dat moest goed gaan.
Ze pakte de cocktail van me aan. Zoals ze dat vroeger met alle Margaritha’s, biertjes en wijntjes deed; aanpakken en opdrinken. Zo deed ze dat nu ook. Terwijl ze de dodelijke cocktail in één teug achterover sloeg keek ik naar haar. Mijn lief, moeder van mijn kinderen, mijn vrouw voor een hele lange tijd. Ze keek me vragend aan. ‘Nu jij.’ Ik knikte. ‘Ja lief, ik neem het zo in. We doen het samen, zoals we het hebben afgesproken. Ik hou van je.’ Ze keek me aan, een beetje suf al van de medicatie. ‘Ik ook van jou lief, blijf je bij me, kom je met me mee?’ Haar vragende blik werd onderzoekend. Toen ik die niet beantwoorde, maar in plaats daarvan een glas witte wijn voor mezelf inschonk, achterover leunde in mijn stoel en mijn benen over elkaar sloeg veranderde haar gezichtsuitdrukking van verbazing, naar ongeloof. Ik glimlachte naar mijn vrouw. Lang geleden, nu eindelijk oprecht.
Eindelijk tijd voor mijn geliefde. Wat zal ze trots op me zijn.
De titel is geleend van een album van Therapy; Suïcide pact – You first