Mijn verhaal is mijn best beschermde schat (dit is mijn eerste leugen; mijn best beschermde schatten zijn uiteraard mijn Lief en de kinders).
Mijn verhaal bewaar ik in 100 verschillende versiebeer-documenten in the cloud. Zo bang ben ik om ze kwijt te raken.
Krampachtig elke avond save as, en opslaan in drive en ook nog als pdf.
Alles gecheckt en gedekt, denk je…(je voelt hem al….)
Ergens in de zomer liep mijn laptop vast, was enkel nog traag als appelstroopstront. Een reset was de enige optie. Dat pakte ik het heel geordend aan, vond ikzelf: alle mappen uploaden naar online drive, een herkenbare naam geven, en daarna weer terugzetten.
Och, de theorie…. Daarom hou ik zo van theorie. <3
Gisteravond wil wil ik mijn manuscript bijschaven, met nieuwe ideeën, verhaallijnen, gedachten.. Waar heb ik dat ding opgeslagen? Zweet breekt los.
Ik zoek, en zoek, maar ik blijf alleen; zonder manuscript. Waar blijft het verhaal als ik los laat?
Twee dagen later vind ik ergens op een online drive van godbetert mijn bedrijfsaccount (waar ik dus nooit iets in opsla, laat staan dat ik erin op zoek ga naar een kwijtgeraakt document) een pdf van mijn manuscript. ‘Open with Google documents’ blijkt de enige manier om het bewerkbaar te openen.
Wat een ellende.
Een opmaak van niks, alles door elkaar, een structuur om in te verdwalen…. huilen. Alles teloor.
Een verhaal is meer dan woorden.
Mijn lief praat me moed in. ‘Je hebt je boek nog’.
Ik knik, ergens blij omdat de tekst gered is, maar vooral ook verdrietig omdat de vorm, waar ik dagenlang aan heb gewerkt, weg is. Het voelt als opnieuw beginnen.
Wat het ook is, want. ‘Waar blijft alles als het losgelaten is?’