Daar sta je dan. In je veel te witte uniform (waarvan je niet wist dat er zóveel verschillende soorten vlekken in één dienst op konden komen) en met een pasje dat nog net niet roept: “Hé hallo! Ik weet nog niks!”
De eerste dagen als beginnend verpleegkundige zijn… laat ik het vriendelijk zeggen: interessant. Alles wat je ooit op school hebt geleerd, blijkt in de praktijk nét even anders te gaan. Een lopende band van actie terwijl je collega’s in één beweging infusen ophangen, medicatie uitzetten, mensen wassen en ondertussen ook nog leerlingen en nieuwe medewerkers aansturen. En jij? Jij staat ernaast met een gaasje in je hand en de twijfel of het überhaupt het goede gaasje is.
Er zijn momenten dat je denkt: Ze weten álles beter. En sneller. En moeitelozer. En ik… ik weet nog niet eens waar de naalden liggen.
Maar dan.
Een mevrouw op de afdeling ligt onrustig. De familie zit er wat verloren bij, duidelijk bezorgd. Jij schuift een stoel aan en luistert. Niet met één oor omdat je eigenlijk drie andere dingen moet doen, maar met volle aandacht. Je stelt vragen, geeft ruimte, pakt even een hand vast en ziet hoe de spanning een beetje uit de kamer glijdt.
En je merkt dat het ertoe doet, wat je doet, zegt en niet zegt. Dat het belangrijk is dat je luistert en dat je de patiënt en de familie ziet.
En ineens besef je: je hebt misschien niet alle regeltjes perfect gevolgd, je administratie is vast een rommeltje, en je hebt waarschijnlijk drie keer te vaak gevraagd waar de bloeddrukmeter is, maar dat moment… dát was verpleegkunde in zijn puurste vorm. Misschien wel de reden waarom je het gekozen hebt.
Want zorg draait niet alleen om protocollen, routines en meterslange to-do-lijsten. Het draait om menselijkheid, om oog en oor hebben voor wie daar ligt — én voor wie ernaast zit.
Dus aan alle beginnende verpleegkundigen, studenten, stagiaires en leerlingen (en aan mezelf, want alle begin duurt langer dan je wilt): ja, je voelt je soms onhandig. Ja, je collega’s weten (voorlopig) meer. En ja, je gaat fouten maken (en daar keurig van leren). Maar vergeet nooit: je frisse blik, je tijd en je oprechte aandacht zijn soms meer waard dan een perfect ingevuld formulier.
En dat gaasje? Dat vind je de volgende keer vanzelf.
