Of: Hoe ik leerde om me geen zorgen meer te maken en van de chaos te houden
Het is dinsdagochtend, 07:15 uur. Ik loop de zaal op en zie mevrouw in bed 3 enthousiast zwaaien. Dat is nooit een goed teken.
“Zuster, ik heb een ongelukje gehad,” zegt ze met haar typerende suikerzoete stem die veteranen direct doet denken aan biohazard-scenario’s. Het ‘ongelukje’ blijkt een explosie van diarree die zelfs de muur niet heeft gespaard. Vanillevla-kleurig.
Werken in een ziekenhuis is niet wat je op tv ziet. In Greys Anatomy lopen de stagiaires in groepen achter de baas aan. In The Resident worden met lumineuze ingevingen patiënten gered en in House doen de artsen alles zelf: van infusen instellen tot MRI’s interpreteren. Ondertussen gebeurd er bijna meer in de lift dan op de werkvloer.
De realiteit? Ik ren door die gangen op zoek naar een werkende bloeddrukmeter, terwijl ik ondertussen lichaamsvloeistoffen van mijn klompen probeer te schrapen.
De Eerste Dag: Een Meesterclass in Overmoed
Mijn eerste dag als stagiair begon veelbelovend. Fris geschoolde theorie in mijn hoofd, optimisme in mijn hart, en witte schoenen aan mijn voeten. Die schoenen overleefden tot 10:37 uur. Rust in vrede, naïviteit.
“Meneer De Vries heeft een vervelende wond. In verpleeghuis/ziekenhuistaal betekent dit hetzelfde als wanneer de IT-afdeling zegt dat er “een kleine storing” is. Het bloedbad dat volgde zou zelfs Dexter doen verbleken.
Dat je na de dagdienst enigszins verdwaasd constateert dat je nog niets gegeten of gedronken hebt en dat je bloedsuikerspiegel wel erg laag is.
Nachtdienst: The Horror Show
De nachtdienst. Het magische moment waarop alle patiënten, die overdag comateus lagen te slapen, plotseling besluiten dat 03:00 uur het perfecte tijdstip is om:
- Te vragen hoe laat het is (er hangt een klok)
- Filosofisch te worden over het leven (morgen kun je ook nog existentieel doen, Henk)
- Te ontdekken dat hun been “raar voelt” (het voelt al drie weken raar, waarom net NU?)
En dan is er mevrouw Jansen op kamer 7, die elke nacht belt omdat ze “iets hoorde.” Wat ze hoorde? Haar eigen ademhaling. Elke. Nacht.
En dan belt familie om te vragen: “Slaapt papa al?” Nee mevrouw, hij ligt breakdance te doen. Natuurlijk slaapt hij, het is DRIE UUR ‘S NACHTS.
Familie
“Maar Google zei dat…” Stop. Nee. Doctor Google is een leugenaar en een oplichter. Doctor Google heeft geen opleiding gevolgd. Doctor Google kan oprotten.
En dan heb je nog de familie die vraagt: “Maar kunt u niet gewoon een BEETJE meer morfine geven?” Jawel, mevrouw, en dan krijg ik een BEETJE gevangenisstraf.
Het Digitale Dossier: De Eindbaas
Patiënt verzorgen? Makkelijk. Een leven redden? Uitdagend maar haalbaar. Het nieuwe digitale dossier systeem begrijpen?
ONMOGELIJK.
Ik heb ooit 45 minuten besteed aan het proberen één simpele notitie in te vullen. Vijf verschillende inlogschermen, drie beveiligingsvragen, en uiteindelijk een telefoontje naar de ICT-helpdesk die me vertelde dat ik “gewoon op het groene knopje moest klikken.”
Welk groen knopje, Richard? ER ZIJN ACHTTIEN GROENE KNOPJES.
Waarom ik blijf
Maar hier is het ding: ondanks alles, ondanks de chaos, de stank, de administratie-nachtmerries en mevrouw Jansen die elke nacht haar eigen ademhaling rapporteert…
Ik blijf komen.
Omdat tussen alle horror en galgenhumor door, er momenten zijn die het allemaal waard maken. Dat kneepje in je hand. Die patiënt die na weken in bed eindelijk weer een paar stappen zet. De man met post-IC syndroom die zelfstandig overeind kan komen. Of als de wondzorg in één keer soepel gaat in plaats dat je eindeloos loop te zoeken naar verdwenen gazen en verbanden. .
Kleine overwinningen, mensen, kleine overwinningen.
Survival Tips
Voor de toekomstige verpleegkundigen:
- Goede schoenen zijn belangrijker dan je pensioen
- Je zult lichaamsvloeistoffen zien in kleuren die de natuur nooit heeft bedoeld
- Je eet-schema zal je doen twijfelen aan de lineaire aard van tijd
- Je ontwikkelt een blaas van staal
- Je humor wordt zwarter dan koffie op de IC
- Investeer in therapie
En vanavond? Vanavond ga ik naar huis, plof op de bank, en eet ik m’n avondeten. Chocoladepudding.
En morgen doe ik het gewoon weer.
We zijn gestoord genoeg om te blijven, slim genoeg om te overleven, en gek genoeg om van dit beroep te houden.
Disclaimer: Geen patiënten werden geschaad tijdens het schrijven van deze blog. Wel enkele bloeddrukmeters, drie infuuspompen en mijn mentale gezondheid. Maar die was toch al verloren.
