In de categorie ultrakorte verhalen 10 mei 2017 10 juni 2017 door Rinske Jansen Ik had zo graag mijn vinger in hem gestopt. Maar voor ik dat kon doen stopte hij met mij. Reageer Reactie annuleren Je e-mailadres zal niet gepubliceerd worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd. *Reactie Naam E-mail Website
Zij:”Hé, ik ben niet gelukkig.” Sigmund: “Klopt. Anders nog iets?” Waar begint en stopt de openheid? In hoeverre zou je open moeten zijn voor “iedereen” of voor een kleinere groep, vrienden/familie? Ik vraag me dit af omdat er veel thema’s zijn die me raken, en waarbij ik de worsteling voel…
Tafel dekken Mijn vingers hangen boven het toetsenbord, nu al minutenlang. Nou, nu niet meer natuurlijk, maar net nog wel. Mijn stoel staat nét te ver van mijn bureau. Ik zit op het puntje en kan net niet bij het toetsenbord van…
Hoe netwerken geen netwerken werd en daardoor leuk werd Bij een eigen bedrijf komen onlosmakelijk de netwerkmomenten. Als werknemer had ik me daar gelukkig nooit druk over hoeven maken, maar tsja, na de inschrijving bij de Kamer van koophandel moest ik er toch wel aan geloven, vond ik zelf.…
Magic Is Everywhere Op mijn Spotify runninglijst staat, oh verrassing, muziek die me laat lopen, maar ook lachen, huilen, vloeken en schelden om alles wat gebeurd (is). Niet handig als je loopt, maar het houdt me in beweging zullen we maar zeggen. De…
Een schrijfcafé, een naam, een plek Vorige week ging ik voor het eerst naar het schrijfcafé. Waarom? Ik hou niet van nieuwe dingen. Ik hou niet van onbekende mensen. Ik hou niet van instant produceren, te bang iets fout te doen. Ik hou niet van het…
