Vooruitblikken op 2018? Met enige angst en vrees. En hoop.
Ben ik te negatief? Neuh. Realistisch? Denk het wel.
Ik ga me aan het credo hieronder vasthouden, er in elk geval vertrouwen in hebben. Dat`up’ de enige weg is (wat het niet helemaal waar is, want op dit moment sta ik boven het dal, dus de andere kant op is ook nog mogelijk, maar da’s niet hoopvol). En laten we dit jaar hoopvol afsluiten. En dat van morgen net zo hoopvol beginnen. En er een mooi jaar van maken.
Op mijn Spotify runninglijst staat, oh verrassing, muziek die me laat lopen, maar ook lachen, huilen, vloeken en schelden om alles wat gebeurd (is). Niet handig als je loopt, maar het houdt me in beweging zullen we maar zeggen. De nummers lopen uiteen van cliché Born to Run, de over-the-top-guilty-pleasure Eye of The Tiger tot Humble (of eigenlijk de hele plaat) van Kendrick Lamar, aangevuld met alles dat ertussenin valt: The Killers, Nirvana Pearl jam, De jeugd van Tegenwoordig en meer. Mijn lijfliederen Alive (Pearl Jam), Everybody Knows That You’re Insane (QOTSA) en Black Hole Sun (Soundgarden) komen regelmatig voorbij.
Hoewel de lijst meer dan 100 nummers telt en altijd op shuffle staat, is er zelden een rondje waarbij hij niet voorbij komt: Black, met Wonderful Life.
Black zingt: ‘Magic is everywhere.’ En tijdens elk hardlooprondje zoek ik het weer, de magic; meestal lukt het en zie ik de magic in de zonnestralen door de bomen, het elfenbankje tegen de boomstam, de baby’s in wandelwagens of eenvoudig het feit dat ik hier nog loop, ondanks alles, nog steeds.
Gisteren liep ik door het park en zocht hem. De magic. Maar ik zag niks; slechts de grijze winter, eenzame eenden, dode bladeren, vertrapt gras zonder enig uitzicht op licht. Natuurlijk, stommerd die ik was, Er was ook helemaal geen magic in een suf park in De Maten in Apeldoorn. Al die tijd had ik dingen gezien die er niet waren; dingen die ik wílde zien om een houvast te hebben. Want als de magie er zou zijn was alles nog mogelijk. De bodem zakte onder me weg en nam me mee de diepte in. En plots zag ik mezelf zoals ik was; klein, nietig, onbeduidend, worstelend met niks dat de moeite waard was. Het zijn díe gedachten die sluipend mijn gedachten overnemen en me richting duister trekken: het duister waarvan ik gisteren schreef dat ik die kon ontwijken door hard te lopen. Oh, ironie.
In de verte naderde een vrouw, oud, schatte ik, want haar haar ging op in de grijsheid om haar heen. Ze liep voorovergebogen, kromme rug, blik gericht op het zandpad vóór haar. ‘Schuifelend” vulde ik in. Iets dichterbij zag ik haar knaloranje jas dat me deed denken aan een outdoor/ANWB-jas. Oude mensen raken hun smaak ook nog kwijt, schoot door mijn hoofd. Ik had medelijden met de oudheid. Witte gympen. Ook dat nog.
Ik klooide wat mijn mijn oortje, Black was allang afgelopen maar nog steeds zocht ik de magie.
Het moment dat ik weer opkeek zag ik de oude vrouw aanzetten. Dribbelend maakte ze tempo. Het schuifelen bleek joggen, de ANWB-jas een high-tech windjack van Nike en de gympen waren topmodel Asics uit 2016.
We passeerden elkaar en met een brede lach stak ze haar duim op. Dat had andersom gemoeten. ‘Goed hoor!’ riep ze bemoedigend. En ze rende door. In een behoorlijk tempo, zag ik toen ik over mijn schouder keek en ze al bijna de bocht om was.
Alles bleek toch nog mogelijk, anders dan verwacht. Nietig was ik niet meer, onbeduidend evenmin, want gezien, gecomplimenteerd, rennend en vooral niet meer niks. Misschien was het toch allemaal goed zo.
Dít is de magic dus. De hoop die haar hardlopen mij bood, mijn verbazing en bewondering, haar lieve gebaar, mijn vooroordelen onderuit geschoffeld en de verwondering.
Na publicatie van dit bericht zag ik (zoals altijd) nog veel tikfouten. Tijdens het corrigeren daarvan dacht ik na over de plaat ‘Wonderful life’, over de tekst en ontdekte iets wat ik eigenlijk al hardlopend heel vaak dacht. Elke zin is raak. Daarom, een bescheiden aanvulling op het vorige bericht kun je hieronder lezen.
Eén van de vele manieren om me uit het zwarte duister te trekken, of om te voorkomen dat ik er weer inkukel, is het ‘in beweging zijn.’ Rennen. Dat betekent mijn bed uit komen, douchen (2x zelfs), kleren zoeken, aankleden, iets eten en naar buiten. Alleen dát zijn al zeven enorme bergen die onneembaar lijken. Het kost me bijna al mijn moed om ze over te komen. Zeven overwinningen. Daarna is hardlopen amper meer een drempel, want ook zonder depressie ren ik zo veel en vaak en lang mogelijk.
Dat door hard te lopen een stofje wordt geproduceerd waar je je goed van gaat voelen zal ongetwijfeld waar zijn, maar het hardlopen als enig ‘medicijn’ zal voor mij nooit genoeg zijn. Naast alle medicatie en therapie is het hardlopen vooral een middel om niet door het grote eb in de grote demonische angstaanjagende zwartheid getrokken te worden. Preventie dus.
Als rennen niet lukt wordt het een alternatief: wandelen hetzelfde, een blokje om, een rondje park, een stukje fietsen. Het is eigenlijk niet eens het hardlopen; het is ‘iets doen’ waardoor bergen over geklommen en overwinningen gecreëerd.
En wat is er nou een mooier begin van de dag dan acht overwinningen?
Waar begint en stopt de openheid? In hoeverre zou je open moeten zijn voor “iedereen” of voor een kleinere groep, vrienden/familie? Ik vraag me dit af omdat er veel thema’s zijn die me raken, en waarbij ik de worsteling voel het al dan niet te “delen”. Waarom wel? Waarom niet? Waarom alles open gooien? Waarom niet? is dat schaamte? Of gewoon een ‘privacy-ding’? Waarom wel? Op zoek naar steun, of aandacht, om anderen steun te bieden, of…wat?
Nee, ik schreeuw de meeste dingen niet van de daken. Maar het “voor me houden” is ook geen optie meer. Het vinden van een tussenweg blijkt behoorlijk lastig; de worsteling tussen ‘open en eerlijk’ en ‘privé, het gaat je geen fuck aan’ is er één van uitersten. De ene dag slaat de balans over naar de ene kant, de andere dag naar de andere. Het is geen wetenschap. Was het maar zo. Met een formule uitrekenen of ik iets ‘in the open’ moet gooien of het beter voor mezelf en enkele vrienden kan houden. Dezelfde overweging kan bovendien elke dag weer een andere uitkomst hebben; geen dag hetzelfde. Het onderwerp werkt niet echt mee; beladen, naar, kwetsbaar. Depressie, suïcidalieit, PTSS, behandeling, paniek.
Niet de makkelijkste gespreksonderwerpen voor bij de koffie. maar tóch, probeer ik het stapje voor stapje ‘in the open’ te gooien. Niet om ‘aandacht’. Wel om steun, voor als het nodig is, begrip, voor als ik iets niet kan. Maar ook omdat het onontkoombaar iets is wat nu de hoofdrol speelt in mijn leven. En dat dat negeren of ontkennen misschien nog wel moeilijker is dan de openheid opzoeken. Omdat de depressie nu al anderhalf jaar mijn leven bepaalt. Het negeren daarvan is het negeren van mezelf. Het doen alsof het er niet is is alsof ik er zelf al niet meer ben. Juist omdat het zoveel impact heeft op mijn (ons) leven. Omdat het zo ingrijpt, alles overhoop gooit, alles verwoest, daarna sterker maakt, of het weer onderuit schopt. Het ís er. Het omarmen gaat me iets te ver, maar het accepteren, binnenlaten, toelaten (en wegwerken) is een begin.
Een tijdje terug schreef ik over marktplaats, waar we een nestje kittens op hadden gezet. Om te verkopen dus. Of eigenlijk schreef ik over de meer dan geweldige, treurniswekkende en onbegrijpelijke reacties.
En hoewel ik in de advertentie toch best duidelijk, in kapitalen met drie uitroeptekens, voor de zekerheid, had aangegeven dat de prijs €50,- per KITTEN!!! was, was dat blijkbaar niet helemaal duidelijk overgekomen. Lees, huiver, huil, droog je tranen en ga dan door met je leven.
Na publicatie van mijn vorig bericht ‘Magic is Everywhere‘ zag ik natuurlijk nog veel haast- en tikfouten. Tijdens het corrigeren daarvan dacht ik na over de plaat ‘Wonderful life’ en de gehele tekst en ontdekte iets wat ik eigenlijk al hardlopend heel vaak dacht. Elke zin is raak. Daarom, een bescheiden aanvulling op het vorige bericht.
Op mijn Spotify runninglijst staat, oh verrassing, muziek die me laat lopen, maar ook lachen, huilen, vloeken en schelden om alles wat gebeurd (is). (… )
Hoewel de lijst meer dan 100 nummers telt en altijd op shuffle staat, is er zelden een rondje waarbij hij niet voorbij komt: Black, met Wonderful Life.
Elke zin is raak.
‘No need to run, and hide….’
Sta maar eens stil bij wat er gebeurt, wat je voelt; aan de slag, pak het aan, weglopen kun je niet meer, accepteer.
‘Look at me standing Here on my own again’.
Al rennend slaat het soms in als een bom: het gevoel alleen en verlaten te zijn, in angst en wanhoop. Want wie begrijpt dit gevoel? Ik denk (nu), meer mensen dan ik dacht.
‘They seem to hate you because you’re there’.
Misschien dat dit ook een kernzin van de tekst is.
Zie je wel, alles dat fout gaat is mijn schuld. Ik kan er beter niet meer zijn, iedereen beter af. Weggekeken, weggewenst. Dat ik de enige was die dat dacht had ik pas veel later door (en niet eens altijd).
Ik stel mezelf gerust. Misshien is het zo, ‘They seem to hate you because you’re there‘, maar wees gerust, ‘Magic is everywhere.’
‘Oh I need a friend To make me happy Not so alone’
Laat mij niet alleen. .
Wat me elke keer, bij elk hardlooprondje, weer voluit raakt is de magie.
Black zingt: ‘Magic is everywhere.’ En tijdens elk hardlooprondje zoek ik het weer, de magic; meestal lukt het en zie ik de magic in de zonnestralen door de bomen, het elfenbankje tegen de boomstam, de baby’s in wandelwagens of eenvoudig het feit dat ik hier liep, ondanks alles, nog steeds.
Gisteren liep ik door het park en zocht hem. De magic. Maar ik zag niks; slechts de grijze winter, eenzame eenden, dode bladeren, vertrapt gras zonder enig uitzicht op licht. Natuurlijk, stommerd die ik was, Er was ook helemaal geen magic in een suf park in De Maten in Apeldoorn. Al die tijd had ik dingen gezien die er niet waren; dingen die ik wílde zien om een houvast te hebben. Want als de magic er is, is alles nog mogelijk. Een klein moment zakte de bodem onder me weg en zag ik mezelf zoals ik was; klein, nietig, worstelend met niks dat de moeite waard was. Het zijn díe gedachten die sluipend mijn gedachten overnemen en me richting duister trekken; het duister waarvan ik gisteren schreef dat die te ontwijken was door hard te lopen. Oh, ironie.
In de verte naderde een vrouw; oud, schatte ik, want haar haar ging op in de grijsheid om haar heen. Ze liep voorovergebogen, kromme rug, blik gericht op het zandpad vóór haar. ‘Schuifelend” vulde ik in. Iets dichterbij zag ik haar knaloranje jas dat me deed denken aan een outdoor/ANWB-jas. Oude mensen raken hun smaak ook nog kwijt, schoot door mijn hoofd. Ik had medelijden met de oudheid. Witte gympen ook nog.
Ik klooide wat mijn mijn oortje, Black was allang afgelopen, nog steeds zocht ik de magie.
Het moment dat ik weer opkeek zag ik de oude vrouw aanzetten. Dribbelend maakte ze tempo. Het schuifelen bleek joggen, de ANWB-jas een high-tec windjack van Nike en de gympen waren Asics uit 2016.
We passeerden elkaar en met een brede lach stak ze haar duim op. Dat had andersom gemoeten. ‘Goed hoor!’ riep ze bemoedigend. En ze rende door. In een behoorlijk tempo zag ik toen ik nog even over mijn schouder keek en ze al bijna de bocht om was.
Alles bleek toch nog mogelijk, anders dan verwacht. Nietig was ik niet meer, want gezien, gecomplimenteerd, rennend en vooral niet meer niks.
Dít is de magic dus. De hoop die haar hardlopen mij bood, mijn verbazing en bewondering, haar lieve gebaar, mijn vooroordelen onderuit geschoffeld en de verwondering.
Ergens in de periode dat we even druk waren met andere zaken en weinig oog hadden voor andere dingen in de wereld is het gebeurd. Wij zagen het weken later.
‘Pien wordt wel echt dik he?’ Ik keek en zag niks. Nouja, een kleine uitstulping aan de zijkant, meer niet. Een dag later constateerden we dat de poes in plaats van op de bank voortdurend op tafel lag, zo plat mogelijk op haar buik, voorpoten over de rand bungelend. Net als haar moeder, toen die op het punt van knappen stond. Ook al zo’n onoplettendheid.
Nog een dag later voelden we het duidelijk bewegen, aan beide kanten van de buik en we keken elkaar aan. Bevreesd om de chaos die kittens teweeg brengen, de asiellucht die onze huiskamer zou terroriseren, onze twee kleine kinderen die ongetwijfeld voortdurend aan die beesten zouden trekken. Maar ergens tussen die doembeelden in begonnen mijn eierstokken plaatsvervangend te rammelen en won de belofte van zachtheid van nieuw, geboorte, pluis en knuffel. Niet dat we een andere keus hadden trouwens.
Twaalf weken, een gescheurde palmplant, een compleet vernielde onderkant van de bank (De Man: ‘Geeft niks, die zie je toch niet’. Hij heeft gelijk), vernielde zitting van de bank (Ik: ‘Nu wil ik wel echt die ene van de Ikea hoor, die je zelf online samen kunt stellen. Gevolg was een bank van 12 meter, dus dat wordt hem niet.) en een boel liefde later, was het zover. Tijd om uit te vliegen. Het nest te verlaten. ofwel: marktplaats.
Een wereld waarin ik de regels en gewoontes nog niet kende ging voor me open. Natuurlijk had ik wel eens wat gekocht en verkocht via Marktplaats, maar dat was meestal met één mailtje geregeld. Dit was even van een andere orde. Mensen begonnen me spontaan te bellen en dat is voor iemand met een lichte vorm van telefoonangst echt geen pretje, dus snel mijn telefoonnummer van mijn profiel verwijderd. De toestand werd vervolgd. De eerste afspraak wilde 5x van tijdstip wisselen, en kwam alsnog niet opdagen. Twintig mailtjes (en antwoorden) later -waarin iedereen katje X wilde- weer een afspraak gemaakt met een dolenthousiaste vrouw die vanuit Rotterdam zou komen voor katje X, want ‘helemaal verliefd’. Maar uiteindelijk wilden zij toch de toch liever een poesje, en laat X nou net geen poesje zijn (of was dat Y? Of XY?).
En hoewel ik in de advertentie toch best duidelijk, in kapitalen met drie uitroeptekens, voor de zekerheid, had aangegeven dat het €50,- per KITTEN!!! was, bleven de biedingen van €10/20/30 binnenstromen. Met onderstaande vermakelijke of treurniswekkende conversatie waarbij ik me werkelijk afvraag: WAT is hier niet duidelijk aan. WAT?
Hiervan moest ik even een beetje huilen. Maar ik herpakte me snel. De twee lieve tijgerkatjes, die als tijdelijke werknamen Snuitje en Columbus hadden, zijn vandaag opgehaald door mensen waarvan ik eigenlijk zeker weet dat ze het daar goed krijgen. Heel vriendelijk, warm, en geïnteresseerd, met een richting puber maar nog niet helemaal dochter. Woonachtig in Nijmegen, de stad waar ik gestudeerd en gewoond heb en waar een deel van mijn manuscript zich afspeelt. Dat moet goed zijn. En ze waren alle drie zichtbaar weg van de twee katjes. De keuze werd gemaakt. Een beetje ongemakkelijk zette ik ze in het reismandje. ‘Nou dagdag, heb het goed.’. Het mandje werd opgetild. ‘Die ene houdt trouwens heel erg van koffie.’ zei ik nog een beetje in de ruimte. ‘Van espresso’ probeerde ik nog. ‘En van wijn.’ Maar dat laatste hoorden ze niet meer.
Dit schreef ik gisteren op Facebook. Eerder had ik zoiets al gedeeld met een kleine groep, maar deze is ‘openbaar’ en daarmee best (HEEL) eng. En dat het dan alleen maar steun geeft.
Het is vandaag dus #WorldMentalHealthDay – dat als doel heeft om psychische problemen bespreekbaar te maken en het taboe te doorbreken. Enkele maanden geleden heb ik hiermee (op deze plek) ‘geoefend’ door met een kleine groep mijn verhaal te delen. Over depressie en shit. De positieve reacties sterkte me zodat ik er daarna ook wat beter in het echte leven over durfde te praten. Vervolgens schreef ik er soms over op mijn website (al bleven vele berichten hangen in het concept-, of het ik-durf-nog-niet-stadium… en heb ik geen 1.000 bezoekers per dag, dus dat scheelde ook weer), http://rinskejansen.nl/hoi-mevrouw-de-psychiater-wat-fijn-…/
Ja, deze, klik en lees. Of niet. En nu de stap naar een grotere openheid. Omdat het dan misschien een beetje van mijn schouders valt. Omdat het nodig is, en omdat past bij herstel. Of omdat ik soms ook niet weet wat moeilijker is of zwaarder weegt; zelfstigma (mijn eigen -veelal- vernietigend oordeel over mezelf,), of (het vermeende?) stigma van anderen. Misschien valt het allemaal wel mee. Hé, hó, let’s go. Hier mijn verhaal, of een deel van mijn verhaal want zelfs depressie is niet alleen maar huilen boven de pillendoos. 💪💊💊💊💊💊🍀😍😷
Het regende steun. het was hartverwarmend en daarnaast gleed er, inderdaad, een berg van mijn schouders. Zo, het ravijn in.
Bam.
Is alles nu opgelost? Ha, zeker niet. Maar de bewuste keuze voor openheid doet me goed. Lang heb ik me laten tegenhouden. Schuldgevoel, schaamte, zelfhaat, ‘wat vindt iedereen’; alles deed er alles aan om het in me te houden. Misschien dat de behandeling van die depressie naast ‘zelfinzicht’ ook wel een soort openheid als resultaat heeft. Want dit delen, en steun ontvangen, is helpend, echt, zoveel meer dan je je voor zou kunnen stellen. Alleen al dat mensen het weten, laten weten dat ze het weten maar dat je het er verder niet uitgebreid over hoeft te hebben. Maar dat het wel kan.
En dat ik nu berichtjes krijg van mensen die het herkennen, waarvan ik het niet wist. Iemand met wie ik leuk contact had en die altijd zo opgeruimd overkwam…En ik me betrap op de gedachte (die mensen ook bij mij hebben)……
“HUUH? JIJ?”
“Ja jij, ja ik,”
‘Thee?’
*de titel is geïnspireerd op de blije eikel methode van Sanne X
Hij schijnt bijna tot aan het plafond te reiken en zo’n 4 bureaus in beslag te nemen. De stagiair, de beginneling en een redacteur ploeteren zich er een weg doorheen. 99% is opgeloste hoop. Dromen vervagen en scharen zich in het landschap van de fantasie, of de illusie.
De slush Pile bij een uitgeverij.
De stapel met spontaan ingestuurde manuscripten, waarvan er soms op de honderd inzendingen maar één (1) manuscript per jaar daadwerkelijk een boek wordt.
Het manuscript waar ik in eerste instantie -terecht of niet- heel trots op was verliest gaandeweg haar glans, of ik mijn vertrouwen.
Misschien kan ik beter een staatslot kopen.
Na enig research, begint de moed me te vullen. Want van de pensionado’s, psychiatrisch patiënten en toptalenten (zie quote in de link) voldoe ik zeker aan één van die kenmerken en voor de 2e ben ik hoopvol gestemd. Daarnaast hoop ik mijn pensioen te halen.
